1. ''Proszę Rose ,tak bardzo ,bardzo ładnie proszę''

Dzisiejszy dzień nie zapowiadał się obiecująco. Słońce jak zwykle było ukryte za ciemnymi chmurami. Typowa pogoda dla klimatu panującego w Anglii. Przez te 17 lat życia zdążyłam się przyzwyczaić. W Dover było pięknie. Cudowny port, białe klify i  morski klimat. To  było moje miejsce na ziemi. Nie brakowało mi tu niczego. Zauważyłam ,ze wszyscy rówieśnicy narzekają ta te miejsce, ale ja byłam inna. Doceniam to co dostaję od życia, nawet brzydką pogodę. Jestem dumna z tego ,że mieszkam właśnie w Dover. W końcu to ''Brama Anglii''.

Krople porannego deszczu zaczęły uderzać o szybkę. W oddali słychać było szum wody z nad kanału La Manche. Wygrzebałam się z łózka, zaraz żałując tej decyzji. Kiedy dotknęłam stopami zimnej posadzki, przez moje ciało przeszedł zimny dreszcz. Byłam do niego przyzwyczajona, należał do mojej porannej mantry. 

Po wykonaniu standardowych czynności, zeszłam na parter naszego małego domku. Uwielbiałam klimat w jakim był urządzony. Klasyczny, angielski domek. W dzisiejszych czasach rzadko spotykany. Na dole jak zwykle nikogo nie było. Mama w szpitalu na dyżurze ,tata już dawno siedział za biurkiem w urzędzie, a mój brat jak zwykle na porannych zajęciach.

W tym roku pisze mature. Zaczął się uczyć, jednak sądzę że nieco za późno. Ja do nauki podeszłam już na poważnie w pierwszej klasie. Do wszystkiego się przykładam, jestem systematyczna, a nawet czasami ponad program dydaktyczny. To dla mnie wielki plus, zważywszy na to ,że w przyszłości chcę wyjechać do Londynu na studia. Tak,mam wielkie ambicję co do swojego wykształcenia. Jednak taka pracowitość  nie zawsze jest  korzystna. Przez to ,że jestem tak zabiegana, obładowana książkami i innymi zajęciami,nie mam czasu dla siebie,dla przyjaciół, których nie mam. Po prostu. Nie mam na nic czasu. Omijają mnie najprawdopodobniej najpiękniejsze chwile w życiu.’’ Ale to nic…odbiję to sobie na studiach’’ –wmawiam sobie.

Pośpiesznie zrobiłam kanapkę z szynką i sałatą ,wrzuciłam do plecaka i żwawym krokiem udałam się w stronę przystanku autobusowego. Niebo z każdą minutą stawało się bardziej pochmurne i ciemne. Zapowiadało się na deszcz. To pięknie-pomyślałam. Zanim na dobre się rozpadało,autobus podjechał na przystanek. W ciągu 10 minut jazdy dotarłam do szkoły. Już nie mogłam się doczekać kolejnej lekcji j.angielskiego. To zdecydowanie mój ulubiony przedmiot. Uwielbiam czytać,pisać… to coś w czym czuję się jak ryba w wodzie. Dziś lekcja zapowiadała się ciekawie.

Zaczęliśmy od początku omawiać wszystkie epoki w literaturze. Aktualnie byliśmy przy renesansie- odrodzeniu. Rozmawialiśmy o dramacie elżbietańskim.Myślę, że to temat jak rzeka. Długi,kreatywny i w moim guście. Połączenie angielskiego i historii było dla mnie czymś wspaniałym.

          *  *   *

Lekcje mijały w ślimaczym tempie. Burczało mi w brzuchu z głodu,a nogi rwały się do wyjścia. Chciałam jak najszybciej znaleźć się na stołówce i zjeść ‘’porządny’’ ,szkolny obiad. Wierciłam się w krzesełku w klasie od biologii,kiedy zabrzmiał dzwonek na lunch. Zwinnie ominęłam wszystkie stanowiska pracy i powędrowałam przez korytarz na stołówkę.Niesety,spóźniłam się. Kolejka była już długa. Aby dojść do kasy,musiałam czekać aż 10 min.

Odebrałam jakże pożywny obiad i zaczęłam wzrokiem penetrować stołówkę,szukając wolnego stolika. Przeszukałam całą stołówkę,aż znalazłam pięcioosobowy stolik w lewym rogu ,na który padał jasny strumien swiatła wywodzący się z wielkiego okna.

Posiłek nie wyglądał zachęcająco. Jednak smakował już o niebo lepiej niż wyglądał.Nagle poczułam ,że stolika się rusza. Podniosłam wzrok z nad talerza i ujrzałam cztery uśmiechnięte twarze.’’Ciekawe co tym razem chcą’’ – pomyślałam.

-Błagam,chłopcy tylko nie dzisiaj. Nic dla Was nie napiszę! –wyprzedziłam odpowiedzią zanim zapytali.

-Chyba ktoś tu wstał lewą nogą –powiedział uśmiechnięty od ucha do ucha Brad.

-Daruj sobie.- odparłam.

-Widzisz…nie denrwuj jej lepiej,bo będzie z Tobą źle. W końcu ma pomóc Tobie a nie nam-wycedził cicho Connor. Chłopak jednak nie przypuszczał ,ze go usłyszę.

-Zaraz,zaraz. Czy ja o czymś nie wiem? –zapytałam.

-No…bo..ee… -zaczął się jąkać chłopak w lokach.

-Co Ty odwalasz Bradley? –powiedział lekko poirytowany James- Mamy mały problem Rose. –tym razem wzrócił się do mnie.-Chcemy jechać na koncert Arctic Monkeys, ale nie będziemy mogli jechać dopóki nasz kochany Brad nie poprawi ocen.

-Aha…ciekawe- odparłam bez najmniejszego zainteresowania. To zaczynało być denerwujące. Zawsze mnie wykorzystywali , a w zamian dostawałam tylko słowo ‘’dziękuję’’. Jeśli tak naprawdę chcą się znaleźć na tym koncercie to niech na to zapracują. Nie można mieć wszystkiego od tak.

- Proszę Rose ,tak bardzo bardzo ładnie proszę. To będzie ostatni raz kiedy cię o coś proszę. –powiedział nieskładnie Bradley.

-Ech…-westchnęłam- Co musisz poprawić? –zapytałam zrezygnowana. Wiedziałam ,że im ulegnę. Tak było zawsze odkąd zaczęli mnie o cokolwiek prosić.

-Fizyka. –odparł Brad.

-To będziemy mieli ciężko. Przyjdź do mnie popołudniu.

-Ouuu… Brad i Rose będą mieli randkę,będą mieli randkę –zawołał Connor.

-Nie denerwuj mnie lepiej Con –wycedziłam przez zęby-Zachowujesz się jak dzieciak.

-Z tym się zgodzę –wtrącił się mój brat-Tristan. –Ale Ty,Rose te z wyluzuj.-uśmiechnął się do mnie.

Czy ja byłam taka spięta? Nie sądzę,przecież jestem wyluzowana. Śmieję się ,zartuję.W ogóle ich nie rozumiem.

-Ja idę na lekcje.Nie wytrzymam z wami ani chwili dłużej. Do zobaczenia!-rzuciłam na odchodne, wstając od stolika.