[2] Rozdział 15. ''Przepraszam''

rozdział dedykuję @Olciiiia97 <3 bez Niej ten rozdział byłby koszmarny :*

 

 (Rose)

   Podobno płacz sprawia, że jest nam lżej, że wszystkie smutki i troski wypływają z ciebie wraz z potokiem łez. Właśnie -podobno.

   W moim przypadku było inaczej. Ostatnie tygodnie były dla mnie ciężkim okresem w życiu. Ni z tego ni z owego miałam lekkie załamanie nerwowe. Rozpaczałam w pokoju cale dnie i noce, robiąc dobra minę do złej gry, gdy tylko w pobliżu znajdowali się bliscy.     Pewnego dnia nie wytrzymałam i musiałam to z siebie w końcu wyrzucić. Wyszłam na dwór planując pójść na przystań, aby poobserwować  przypływające promy, których widok zawsze mnie uspokajał. Jednak los chciał, że zamiast skręcić w prawo aby znaleźć się na głównej drodze do portu, skręciłam w ulicę po lewej stronie, która zaprowadziła mnie pod dom Brada.
    Z nieba zaczęły zlatywać po kolei małe kropelki deszczu, które po pewnym czasie przerodziły się  w ulewny deszcz.  Pobiegłam pod drzwi i zapukałam. Otworzyła mi Natalie, zapraszając mnie do domu. Widząc w jakim znajduję się stanie, zaczęła nawoływać Brada, jednocześnie szukając czegoś w wielkiej szafie stojącej przy drzwiach.
   Usłyszałam ciężkie, lecz ciche kroki na schodach. Brad schodził na parter lekko się ociągając, ale gdy zobaczył moją postać, momentalnie przyspieszył i w krótką chwilę znalazł się przy mnie. Otulił mnie swoimi ramionami, a następnie wziął koc od Nat i położył go lekko na moich barkach.
    Przyjaciel zaprowadził mnie do swojego pokoju od razu dając suche ubrania. Przebrana wyszłam z łazienki, Kiedy miałam zacząć mu tłumaczyć powód mojej histerii oraz donośnego płaczu, do pokoju weszła Nat niosąc mi gorącą herbatę, nad którą unosiła się para. Brad spojrzał na swoją siostrę karcącym wzrokiem, jakby bez słów chciał jej powiedzieć, że weszła w nieodpowiednim momencie. Uśmiechnęłam się do niej przyjaźnie, po czym dziewczyna  niechętnie wyszła.

-Nie patrz na nią takim wzrokiem. Nie specjalnie weszła w takiej, a nie innej chwili 

-Och, proszę Cię. Musi się nauczyć pukać. Już raz nam przeszkodziła, pamiętasz

-Tak, jakby to było wczoraj-odparłam

-A więc.. - zaczął nieśmiało Brad-co chciałaś mi powiedzieć? 

-Umm.. To wszystko jest naprawdę skomplikowane i na początek chce abyś coś mi obiecał 

-Tak? 

-Bez względu na to co ci powiem nie będziesz na mnie zły i postarasz się mnie zrozumieć.

-Postaram się - odpowiedział cicho. 

-Cóż, nie wiem czy Tris opowiadał ci kiedyś o cioci ze Stevenage , ale właśnie ta ciocia miała zawał serca. Był to już któryś z kolei, nie pamiętam dobrze który-zaczęłam powoli starając się odczytać cokolwiek z twarzy chłopaka-  Ciocia jest teraz w sanatorium, ale gdy już z niego wyjdzie będzie potrzebowała kilkumiesięcznej opieki. A moja rola w tym całym dramacie jest taka, że będę musiała wyjechać do cioci, aby się nią zaopiekować. - powiedziałam jednym tchem, robiąc skrzywioną minę, która miała być uśmiechem.

   Brad siedział cicho, nie odzywając się do mnie słowem. Analizował wszystko w swojej głowie. Z napięciem wyczekiwałam jego reakcji, jednak on nadal milczał. Nie mogłam wytrzymać już tej krępującej ciszy, wiec zapytałam :

-Dlaczego nic nie mówisz? 

-A co mam mówić? Mam ci powiedzieć, że jest mi cholernie przykro, bo dowiaduje się o tym ostatni, że jestem załamany bo mnie opuszczasz i nie chcę tego?  Po co mam to mówić? Postanowiłaś tak zrobić, więc muszę to zaakceptować Rose. Nie zmienisz decyzji dla mnie, jestem dla ciebie przyjacielem-chłopak jakby specjalnie zaakcentował ostatnie słowo, chcąc wzbudzić we mnie poczucie winy.

    Ostatnio zauważyłam, że mam lekkie rozchwianie emocjonalne. Nie ogarniam swoich uczuć do Brada i chyba nie chcę. Raz jestem w nim zakochana, a innym razem jest dla mnie najlepszym przyjacielem. Nie wiem za bardzo jak odróżnić od siebie te dwa stany i teraz także nie jestem w stanie zidentyfikować swoich uczuć względem niego. Przyłapuję się na tym, że myślę o nim coraz częściej jak o przystojnym chłopaku, który mógłby być mój, gdybym tylko chciała, jednak potem wypieram to z siebie, a myśli odchodzą w niepamięć.
   Nie wiem co powinnam odpowiedzieć chłopakowi po jego słowach. Pod kołdrą jest mi tak ciepło i przyjemnie, ale przez wynikłą sytuację najchętniej poszłabym do domu. Jednak matka natura sprzeciwiła się mojemu pomysłowi, sprawiając, że deszcz padał ze zdwojoną siłą.

-Brad, tak strasznie żałuję, że ci tego nie powiedziałam wcześniej. Powinieneś wiedzieć o tym pierwszy, a tym czasem dowiadujesz się ostatni.

-Tak, to smutne - odparł bez żadnych uczuć.

-Myślałam, że jakoś inaczej zareagujesz na to wszystko-gorzej. Ale głowa do góry Brad, wyjeżdżam tylko na sześć miesięcy. Będziemy mogli się spotykać co drugi weekend na przykład, lub.. Skype, telefon, e-ma... - zaczęłam wymieniać, jednak chłopak mi przerwał.

POWINNAŚ TERAZ WŁĄCZYĆ PIOSENKĘ,ABY DOBRZE POCZUĆ KLIMAT <KLIKNIJ>

    Jednym ruchem ust sprawił, że znieruchomiałam. Dotknął swoimi różnymi wargami mojego odsłoniętego obojczyka. Przejechał językiem po linii kości, wprawiając moje ciało w osłupienie. Serce zaczęło mi łomotać, a przez moją głowę przelatywało tysiąc myśli na minutę. Przymknęłam oczy i postanowiłam się tym nie przejmować choć przez chwilę. "Będzie czas na żałowanie" - pomyślałam.
    Brad położył się nade mną, podpierając się na łokciach. Musnął swoimi ciepłymi wargami moje, a następnie zaczął pogłębiać pocałunek.
    Podobało mi się to co teraz robimy, więc zaczęłam oddawać pocałunki, angażując się coraz bardziej w nasze namiętne i intymne doświadczenie.
    Zatopiłam dłonie w jego lokach i zaczęłam za nie ciągnąć. Z gardła  Brada wydostał się cichy syk, a potem przyjemny pomruk.
    Chłopak przeniósł swoje ręce z pościeli na moje rozpalone ciało sprawiając, że przeszedł mnie zimny, a potem gorący dreszcz. Dłonie Bradley'a błądziły po moim ciele, zostawiając od czasu do czasu małe ślady w postaci zadrapań. Poczułam jak koszulka Brada, która miałam na sobie, podwija się, a palce chłopaka dotykają gołej skóry.
   Właśnie wtedy w mojej głowie zapaliła się ostrzegawcza lampka , uświadamiająca mnie, że nasze niewinne pocałunki mogą przerodzić się w coś poważniejszego. W coś, na co nie jestem gotowa i przez najbliższy czas nie chcę być.
   Mimo, że podobał mi się ten pocałunek to wiedziałam, że był on czymś złym. Mógł zburzyć naszą silną relację lub wybudować nową, zupełnie inną, polegającą na miłości, a nie tylko przyjaźni.
Gdyby się tak zastanowić, nie chciałabym się angażować w nic przed wyjazdem. Jesteśmy młodzi, nie będziemy się widzieli tyle czasu, przez pół roku wszystko może się zmienić. Możemy poznać nowych ludzi i  się zakochać.
    Delikatnie podniosłam swoje ręce i oparłam je na klatce piersiowej Brada. Zaczęłam go lekko odpychać sprawiając, że chłopak wstał ze mnie i powrócił do poprzedniej pozycji
.
-Przepraszam. Musiałem to zrobić.-powiedział cicho.

-To było naprawdę przyjemne, ale to tylko chwila słabości.-szepnęła
m.
-UGH..-westchnął chłopak.- W takim razie za każdym razem gdy się całujemy to masz chwilę słabości i nic nie czujesz, tak?-milczałam.- Co stoi na przeszkodzie? Nie chcesz żeby było tak codziennie?

-Ja sama.-lakoniczna odpowiedź wystarczyła do tego, aby wyraz twarzy Brada posmutniał, a gęsta atmosfera opadła. Milczeliśmy oboje ,a cisza stawała się coraz bardziej krępująca.

-To bardziej niż chore.-wyznał Brad po długim milczeniu.

-Tak, to co się dzieje pomiędzy nami jest naprawdę szalone.-odpowiedziałam szczerze.

-Nie będę na ciebie naciskał. Wiesz dobrze, że Cię kocham. Jeśli ty tego do mnie nie czujesz to trudno. Będę musiał się z tym pogodzić, ale może dzięki tej rozłące zatęsknisz za mną i przemyślisz kilka spraw.

-A ty zdążysz poznać kogoś  nowego.-wypaliłam

-Nie, nie o to mi chodzi.-żachnął się chłopak

-Mi też, przepraszam.-pokręciłam szybko głową.

-Zostawmy to tak jak jest.-zaproponował.-Zobaczymy co z tego wyniknie.-powiedział spokojnie.

-Jestem na tak-uśmiechnęłam się zachęcająco, poprawiając włosy za uchem.-Brad, ale jeśli uda Ci się z Lily podczas mojej nieobecności to nie będę zła.-dodałam po chwili milczenia.

-Z Lily?! Byłem z nią na tej randce, ponieważ Ci to obiecałem, ale nic z tego nie wyszło. Ona jest strasznie pusta i powierzchowna. Nie uwierzysz co mi mówiła. Całe spotkanie przesiedziałem znudzony, chociaż się starałem.

-Kiedy z nią byłeś?-zapytałam zdziwiona.

-Dzień przed twoim wypadkiem.

-Dlaczego mi nie powiedziałeś?

-To mało istotne.

-Och.-tylko westchnęłam.

-Jesteśmy dziwni i dziecinni.-powiedział Brad, ponownie kładąc się na łóżku.-Nie potrafimy rozmawiać o poważnych sprawach.

-Chyba ty.-odparłam żartobliwie.

-Nie byłbym tego taki pewien.-powiedział.-Już wszystko z nami w porządku?

-Tak myślę.

-Okej. Ciepło Ci?-zapytał, a zmartwiony wyraz twarzy powrócił.

-Gorąco.

-Humor chyba też odzyskałaś.-zauważył chłopak.

-Nie wiem kiedy ostatnio się szczerze uśmiechałam. Dręczyło mnie ciągle to, że Ci nie powiedziałam o wyjeździe.

-Wiesz, że powinienem być na ciebie zły, prawda?

-Wiem.-spuściłam wzrok z jego twarzy, gdy leżeliśmy przodem do siebie na jego łóżku.

-Nie możemy zaniedbać naszej przyjaźni przez te pół roku.

-Nie możemy.-powtórzyłam.

-Będziemy musieli coś wymyślić.-powiedział, na co ja tylko się uśmiechnęłam.

-Brad, żyjemy w dobie internetu. Są telefony, videochaty i e-maile.

-Ale wiesz, że to nie to samo co spotkanie w cztery oczy na przystani, tak jak zawsze to robimy.

-Nie ważne, wiem jedno- jeśli stan cioci poprawi się to przyjadę w grudniu, a jeśli nie to w lutym..

-Dlatego musisz się nią dobrze opiekować i wrócić tu jak najszybciej.-dokończył.

-Nie, to nie takie proste.

-Och ,dobra .Może coś porobimy? Nie chcę mówić już o tym wyjeździe do końca wakacji.

-Taa, trochę mi się nudzi. –odpowiedziałam ,przeciągając się ospale po łóżku.

-Moglibyśmy pójść coś zjeść do Nando’s. Jestem głodny, a nie jadłem obiadu, bo Natalie bawi się w kucharkę i cóż.. jej potrawy nie są ani wykwintne ,ani smaczne.

-Nie przesadzaj Brad. Coś Ty taki cięty na Nat w ostatnim czasie?

-Wkurzyła mnie ,ale nie będziemy o tym rozmawiali.-urwał temat.

-Dobrze.-pokiwałam energicznie głową.-Nadal pada, a moje ubrania są mokre. Nie pokażę się w twoich ubraniach na mieście!

-W takim razie weź coś od Natalie.-wzruszył ramionami, biorąc do ręki telefon.

   Głośno sapnęłam, po czym odkryłam kołdrę i wstałam z łóżka. Poprawiłam spodnie, które zaczęły spadać z bioder i wyszłam z pokoju. Nie wiedziałam gdzie szukać Natalie, więc zaczęłam od jej sypialni. Podeszłam do dębowych drzwi i lekko zapukałam w miejsce obok szybki. Usłyszałam szczekanie Jesse, jednak w środku musiało jej nie być. Zeszłam więc na parter do kuchni, która jednak świeciła pustkami. Zawołałam Natalie i czekałam na jej odpowiedź. Głos dziewczyny dobiegał z salonu, więc tam też się udałam.  Przysiadłam się na kanapę obok Nat i spojrzałam w telewizor.  Właśnie puszczano jakiś program o fotografii. Pamiętam, jak kiedyś wspominała o tym ,że kręci ją robienie zdjęć.

-Co tam?-zapytała, lekko przyciszając telewizor.

-Na początek chcę przeprosić za tak nagłe najście. –zaczęłam trochę nerwowo, ale Natalie machnęła tylko ręką- I też przeprosić za Brad’a..

-Za Brada?-zrobiła zdziwioną minę.

-Tak, przepraszam za to, jak na ciebie spojrzał i w ogóle. A ja nawet nie podziękowałam za koc i herbatę, przepraszam.

-Skończ już przepraszać Rose-zaśmiała się Natalie.-Mamy z Bradem ostatnio ciche dni, pokłóciliśmy się. Jego spojrzenia i krzywe miny nie robią na mnie wrażenia, to gówniarz.

-Och, rozumiem.-skłamałam, ponieważ nie miałam pojęcia o całym tym konflikcie.

-I nie ma za co.-odpowiedziała ,uśmiechając się- Trzeba sobie pomagać, prawda?

-Um…właściwie to mam do ciebie jeszcze jedną prośbę.-powiedziałam nieśmiało.

-Ta?

-Mogłabyś mi coś pożyczyć ubrania? Brad chce iść do Nando’s, a moje nadal są mokre i nie mam za bardzo w czym iść.

-Czy jego jedynym zajęciem jest jedzenie w Nando’s?! –westchnęła podirytowana.- Chodź, zaraz coś znajdziemy.

   Wstałyśmy z kanapy ,po czym skierowałyśmy się do pokoju Nat. W zasadzie nigdy w nim nie byłam. Kiedy dziewczyna otworzyła drzwi, moim oczom ukazał się zachowany w czarno-białych kolorach pokój. Ściany były białe, a obrazy na nich czerwone i oprawione w czarne ramy. Czarne metalowe łóżko stało na środku zajmując większość przestrzeni. Po prawej stronie od drzwi stała wielka szafa, do której teraz zmierzałyśmy.

-Coś konkretnego pani sobie życzy?-zapytała żartobliwie.

-Cokolwiek Nat.

-Obawiam się, że moje ubrania będą na ciebie za duże.

-Jaki masz rozmiar spodni?

-38-odpowiedziałam.

-Ja też, wow. Nie wyglądasz na taką ,która nosi M-kę.

   Nie odpowiedziałam nic, tylko czekałam na to ,aż Natalie wyciągnie jakieś spodnie. Postanowiłam, że zostanę w koszulce Brada, ponieważ nie przeszkadza mi. Dziewczyna wyciągnęła czarne rurki i podała mi je. Bez skrupułów zdjęłam dresy i przebrałam się w jeansy. Podziękowałam Nat, przytulając ją i  dając całusa w policzek. Złożyłam dres i poszłam do pokoju Brada.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Siemanko curlsomaniacy! Rozdział przed czasem,fakt. Wyjeżdżam w piątek na rajd harcerski i cóż, nie miałabym kiedy dodać.
A propos komentarzy...Wychodzi na to ,że kiedy zwracam Wam uwagę na małą ilość to wy szalejecie i dodajecie ponad 40 komentarzy (!!!) To coś niesamowitego! Dziękuję Wam bardzo i tak dla przesądu - narzekam na Was! < miejmy nadzieję,że macie całkiem okej humor i obrócicie to w żarcik ,nieśmieszny oczywiście >
Napiszcie w komentarzu jak tam wasze fangirl's feels po tej scence < wiecie o którą scenkę mi chodzi ,haha ^.^ >

Pozdrawiam,Wiki aka @kidofrockk

Do następnego,czyli do 19 września :D