[2] Rozdział 14. ''Chyba sobie żartujesz''

 Rozdział nie był sprawdzany,więc przepraszam za wszystkie błędy językowe i interpunkcyjne.

                                              (Rose)

  Tak bardzo żałuję ,że zgodziłam się na wyjaśnienia. Nie chciałam się zwierzać nikomu, a tym bardziej tak nieprzewidywalnej osobie  jak Angie , która mogła za chwilę wszystko powiedzieć Tristanowi. Nie chciałam jej także okłamywać, bo prędzej czy później wyciągnęłaby ode mnie prawdę. Odkąd się znamy Angie doskonale wie kiedy  kłamię, a kiedy mówię prawdę. Próba wciśnięcia jej kłamstwa zakończyłaby się niepowodzeniem.
    Poczułam jak w moim brzuchu tworzy się okropny węzeł ,który z chwili na chwilę zacieśnia się, sprawiając mi ból. Musiałam zebrać w sobie wszystkie siły, aby móc cokolwiek powiedzieć. Angie patrzyła na mnie wyczekującym wzrokiem ,lekko tupiąc nogą o drewnianą podłogę -co wcale mi nie pomagało.

-Nawet gdybym poczuła coś do Bradleya to nigdy mu się do tego nie przyznam. Należę to takie grupy osób, które nie lubią hm..-zaczęłam wypowiadać na głos swoje myśli- Które nie lubią się angażować ,rozumiesz? Boję się tego jak diabli. Przyjaźń z Wami jest dla mnie czymś niewyobrażalnie wielkim i nadal się dziwię jak to możliwie, że się z Wami przyjaźnie. Kiedyś gdy chodziłam do podstawówki miałam dwie przyjaciółki. Byłyśmy nierozłączne, ale w końcu znudziłam się im i mnie porzuciły. Potem przez lata byłam mało społeczną osobą. Z nikim się nie kolegowałam, aż do teraz. Angie, jestem inna niż wszyscy. Dla mnie miłość to coś nie do zdobycia, coś jak Mount Everest. I nawet jeśli cos czuję do Brada, nie powiem mu. Nie wiem jak się zachowują zakochani. Nie mam pojęcia o miłości. Ale co najważniejsze- boję się, że ktoś kiedyś się mną znudzi. To jest najgorsze. Nie chcę też przechodzić tego jeszcze raz. Pewnego dnia mogę się znudzić Bradley’owi i tak jak one, zostawi mnie samą sobie. Czy taka odpowiedź Cię satysfakcjonuje?

-A ja myślę zupełnie inaczej. Jesteś tchórzem, cholernym tchórzem. Przestań na chwilę, schowaj te gadki o najlepszym przyjacielu do kieszeni i spójrz na niego jak na chłopaka, który Cię kocha. Myślisz, że on tego nie przeżywa, że go to nie boli?!

-Od kiedy Ty go tak bronisz?!-krzyknęłam zdenerwowana. Nie miałam już siły tłumic swoich uczuć. 

-Nie, ja go nie bronie. Staram  się tylko przedstawić jego punkt widzenia. Pomyślałaś jak on się musi czuć ,gdy ty tak mówisz o przyjaźni? Nie mów, że jesteś ślepa i nie zauważyłaś, że on się w tobie kocha.

-Rozmawiałam z nim o tym wiele razy. On mnie kocha jak siostrę.-zakomunikowałam.

-No chyba sobie żartujesz..-pokręciła z niedowierzania głową.-Od tych walentynek miłość wisi nad wami.

-Dziękuję, że mi to uświadomiłaś. –powiedziałam z sarkazmem.-Przecież lepiej wiesz co czuję.

-Wiesz co Rose? Jak przestaniesz być mniej samolubna to pogadamy. Skończ też z tymi swoimi humorkami. Usiądź ,przemyśl wszystko i jak już będziesz wiedziała co do kogo czujesz to zadzwoń, ok? Chcę aby Ci było dobrze, ale ty chyba tego nie doceniasz. Kocham Cię jak siostrę i chcę ,żebyś była tak jak ja zakochana bo to naprawdę świetne uczucie, które uskrzydla człowieka. Przemyśl to wszystko co Ci powiedziałam i nie gniewaj się na mnie. –powiedziała po czym wyszła z mojego pokoju, pozostawiając mnie osłupiałą.

    Czułam się teraz jak najgorsze ścierwo na tym świecie.  Byłam cholernie zła na przyjaciółkę ,ponieważ te słowa dobiły mnie. Mimo ,że słowa Angie były ostre to dały mi dużo do myślenia. Złość z chwili na chwilę opadała i  nie potrafiłam się długo na nią gniewać, ponieważ powiedziała mi wszystko, co już tak właściwie wiedziałam. Wiem, że niszczę Brada i to mnie dobija. Mam ochotę zapaść się pod ziemię i nigdy już z niej nie wychodzić.
    Pojedyncze łzy mimowolnie spłynęły po moich policzkach. Nie broniłam się już przed płaczem. Potrzebowałam tego już od dłuższego czasu.

    Miałam okropnie wielką nadzieję, że ze łzami wypłyną wszystkie wyrzuty sumienia, a ciasny węzeł mieszczący się w brzuchu się poluźni. Nic z tych rzeczy w rzeczywistości nie miało miejsca. Ból w brzuchu stał się jeszcze silniejszy, a wyrzuty sumienia dobijały mnie jeszcze bardziej. Rzuciłam się bezwładnie na łóżko, skuliłam nogi i schowałam twarz w poduszkę. Musiałam dać upust swoim emocjom.

                                                                        *   *   *

    Nie miałam siły podnosić się z łóżka przez kolejny tydzień. Leżałam tylko pod ciepłą kołdrą i czytałam książki. Nie musiałam wtedy o niczym myśleć. Pochłaniałam powieści w całości. Jedna za drugą niczym głodny smok pragnący jedzenia.
    Chociaż książki zajmowały mi większość czasu to w nocy nawiedzały mnie koszmary i dziwne myśli, od których tak uporczywie uciekałam za dnia. Wyrzuty sumienia się nasilały, a ból w dolnej części brzucha stawał się nie do wytrzymania . Miałam ochotę płakać, płakać i jeszcze raz płakać. To jedyna czynność, którą robiłam regularnie przez ten tydzień i która sprawiała, że choć trochę czułam się lepiej.
    Podpuchnięte oczy starałam się ukryć zasłaniając twarz włosami. Nie schodziłam zbyt często z łóżka, jedynie gdy miałam potrzebę. Najgorszym momentem był dzień ,w którym odwiedził mnie Brad. Ciągle powstrzymywałam się przed powiedzeniem mu wszystkiego co usłyszałam od Angie. Patrzyłam w jego brązowe oczy, w których skakały małe iskierki szczęścia i chciało mi się ryczeć. Nie tak zwyczajnie płakać, miałam wrażenie ,ze zaraz ryknę i będę zanosić się płaczem. Tak dobrze wszystko ukrywał.-pomyślałam.
    Odkryłam się i wstając z łóżka ,podeszłam do toaletki. Wzięłam do ręki różową szczotkę do włosów i zaczęłam rozczesywać swoje krótkie włosy. Nałożyłam na twarz krem ochronny ,ubrałam szare spodnie dresowe oraz jasnoróżową koszulkę z różową panterą, po czym zeszłam na dół na kolację.
    Kiedy weszłam do kuchni, tata układał talerze, a mama mieszała cos  w garnku. Odkąd wróciłam ze szpitala wszyscy przestawili się na zdrową żywność i mama próbuje gotować bardziej zdrowo. Ciągle wyczytuje z gazet nowe przepisy, które próbuje wcielić w życie lecz sądząc po naszych minach nie smakuje im to zbyt dobrze.
    Byłam zmęczona ciągłym dogadzaniem mi, więc zabrałam głos:

-Mamo przestań gotować dla mnie te zupki. Mogę to zrobić sama, a wy jedzcie co chcecie. Widzę wasze skrzywione miny gdy to jecie. Nie wmawiaj mi tylko, że tak nie jest. 

-Nie chcemy żebyś czuła się gorsza jedząc coś innego niż my.

-Proszę, ugotuj do tego makaron i zjedzcie sobie coś bardziej smakowitego,a zupę zostaw dla mnie. Będę ją jadła najwyżej kilka dni.

    Mama tylko pokiwała głową i wyjęła ze spiżarni sos pomidorowy ,który szybko podgrzała i wrzuciła do rondelka , w którym gotował się długi jak nitki makaron.
Po piętnastu minutach robienia nowego dania usiedliśmy do stołu. Tristan zbiegł szybko po schodach i nie wyrabiając się na zakręcie, kurczowo złapał się futryny drzwi. Mama skarciła go tylko wzrokiem ,a tata zaczął cicho chichotać. Uśmiechnęłam się i zaczęłam wkładać sobie na miskę trochę zupy, której kolor przypominał zgniłą zieleń.

-Co Tristan z Twoimi studiami?- pyta jakby od niechcenia tata.

-Złożyłem papiery do Londynu.

-A co z Oxfordem?  

-Nico.-odpowiedział wzruszając ramionami.-Chcemy z Angie iść do Londynu.

-Z Angie to, z Angie tamto.-odpowiedział tata ,przewracając oczami.-Pomyśl czasem o sobie.

-To Angie dla mnie zrezygnowała z Oxfordu ,tato. Chcemy studiować w Londynie ,ponieważ do wielkie miasto z masą możliwości. Nie będzie nam trudno znaleźć pracę i  będziemy mogli rozwijać swoje pasje.-odpowiedział Tristan lekko się stresując.

-Niech będzie.-tata urwał temat.

-Jak zupa?-spytała mama, czując gęstniejącą atmosferę nad nami.

-Nawet dobra. Najlepsza z tych wszystkich.-powiedziałam uśmiechając się przyjaźnie.

-Cieszę się, że Ci smakuje.

-Taa.-podrapałam się po karku. Rozmowa stała się drętwa i sztywna.-Tato?

-Tak?

-Możemy w końcu porozmawiać o tych planach na wrzesień?

-Tak, musimy porozmawiać.-odpowiedział tata ,nadal przytakując.

-Wiem, że bardzo się o mnie martwisz, ale za tydzień już będę zupełnie zdrowa. Rana się goi i zapewne ten wypadek się już nie wydarzy, więc nie widzę przeciwskazań na to ,aby nie jechać do cioci. Pozwól mi tato.

-Jesteś pewna? Chcesz zostawić przyjaciół?

-Nie chcę ich zostawiać, ale i tak nasza paczka się rozkrusza. Angie, Tristan, Ellie i James wyjeżdżają na studia. Connor i Brad jakoś sobie beze mnie poradzą przez te sześć miesięcy.

    Tristan chciał już cos powiedzieć, jednak ostatecznie ugryzł się w język i powrócił do konsumowania posiłku.

-Pojedziesz, ale pod jednym warunkiem.-odezwała się mama.-Masz zawsze, ale to zawsze nam komunikować jeśli będziesz się źle czuła.

-Dobrze. Cieszę się, że będę mogła pomóc cioci.-powiedziałam , po czym dokończyłam jeść zupę.

    Chcę pojechać do Stevenage .Chcę pomóc cioci w powrocie do zdrowia. Chcę stąd wyjechać i poukładać swoje myśli. Chcę oczyścić swój umysł i serce. Chcę wiele, ale czy to wszystko ma sens? Czy to cos da? Czy moje uczucia miną? Czy pozbędę się wyrzutów sumienia? Czy złe sny nie będą już mnie nękać po nocach?
    Jestem taka zagubiona i nie mam kompletnie pojęcia co robić. Jedno wiem na pewno –musze powiedzieć Bradley’owi o wyjeździe. Tego nie uniknę, na pewno.  

                                                                         (Brad)

                                                                                                                            Tydzień później

    Dziś mija już połowa lipca i ponad dwa tygodnie od wypadku Rose. Kiedy już dziewczyna wróciła do domu ,widziałem się z nią jedynie dwa razy. Za każdym razem zachowywała się bardzo dziwnie. Miała nieobecny wzrok i  starała się nie patrzeć w moje oczy. Miałem wrażenie ,że toczy w sobie jakąś wewnętrzną walkę.
    Jestem ciekaw kiedy powie mi o wyjeździe. Nie chcę na nią naciskać i trzymam się obietnicy jaką dałem Tristanowi. Dopóki Rose nie zacznie poruszać tego tematu, nie będę jej wypytywał. Wiem, że prędzej czy później ona mi to powie, jednak musi być coś jeszcze. Gdyby chodziło o sam wyjazd, powiedziałaby mi od razu.
    Niebo stało się szare ,a wszystkie białe chmury pokryła szarość i nicość. Nagle pojedyncze krople deszczu zaczęły bębnić o szybę, wystukując niepowtarzalny rytm.
    Usłyszałem dzwonek do drzwi, ale go zignorowałem. Na dole siedzi Nat ,więc pewnie otworzy temu komuś. Założyłem słuchawki na uszy i zacząłem wsłuchiwać się w ostre dźwięki wywodzące sie z gitar i perkusji. Włączyłem ''Dangerous Animals'' i zamknąłem oczy, całkowicie odcinając się od świata.
    Choć muzyka w słuchawkach podgłoszona była maksymalnie, to usłyszałem jakieś krzyki. Wyjąłem jedną słuchawkę z ucha i usłyszałem nawoływanie Nat. Krzyczała moje imię, więc po woli nieco się ociągając zszedłem z łóżka i zacząłem iść w dół po drewnianych schodach.
    W połowie drogi na parter ustałem jak wryty widząc rozgrywającą sie scenę przed moimi oczami. Rose stała cała przemoknięta na korytarzu. Natalie podbiegła do niej i opatuliła ją ciepłym puchowym kocem.  Widząc jak dziewczyna cała dygocze zbiegłem szybko ze schodów, omal się nie zabijając. Podbiegłem do niej i przytuliłem ją. Oparła głowę, między moim ramieniem ,a szyją i zaczęła płakać.
    Byłem w lekkim szoku i nie miałem pojęcia co zrobić. Poprosiłem Nat aby zrobiła Rose coś ciepłego do picia, aby dziewczyna mogła sie rozgrzać. Zaprowadziłem ją do swojego pokoju, po czym podszedłem do szafy i wyciągnąłem jej suche dresy i koszulkę.
    Wzięła ode mnie ubrania i odeszła bez słowa do łazienki, aby się przebrać. Odkąd tu jest nie powiedziała żadnego słowa, co strasznie mnie martwiło ,a co gorsza nie miałem pojęcia co ona tu robi. Unikała przychodzenia do mojego domu, więc widok jej tutaj był niecodzienny.
    Wróciła do pokoju w suchych ubraniach i mokrych włosach. Nie bardzo wiedziała co ze sobą zrobić ,więc stała i czekała ,aż wykonam jakiś ruch.

-Czekaj ,zaraz wyjmę kołdrę i się położysz. -powiedziałem.

    Rosalie tylko przytaknęła i patrzyła jak wyjmuję pościel z otworu pod materacem. Wyjąłem dwie poduszki ,które ułożyłem jedna obok drugiej i czekałem ,aż Rose się położy. Lekko się ociągając delikatnie położyła się na brzegu łóżka. Poklepała miejsce obok siebie, prosząc mnie o to abym położył się przy niej. Wskoczyłem szybko i przykryłem nas kołdrą.

-Mów co się stało.-powiedziałem cicho -prawie szepcąc.

-Mam dość domu. Denerwuje mnie to jak zachowują się rodzice względem mnie. Zresztą denerwują mnie wszyscy. Obchodzicie się ze mną jak z jajkiem, a przecież ze mną wszystko w porządku. 

 Znowu nabrałam masy, widzisz?-wskazała na swój brzuch.

-Wszyscy to robią z miłości do ciebie. Powinnaś się cieszyć, Rose.

-Ale to strasznie denerwujące.-powiedziała, a z jej oczu popłynęła łza.

-Cii nie płacz.-wyszeptałem przysuwając sie do niej.-Czemu płakałaś jak przyszłaś?

-Bo jestem okropnym człowiekiem.-odpowiedziała załamana-  Muszę CI powiedzieć tyle rzeczy, a nawet nie wiem od czego zacząć.

-Najlepiej od początku Rose.-uśmiechnąłem się zachęcająco.

-Sytuacja jest naprawdę skomplikowana. Bo widzisz..-zaczęła, jednak przerwała ,ponieważ do pokoju weszła Natalie ,niosąc ciepłą herbatę dla Rose.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Witam tych ,którzy nadal tu są i mnie jeszcze nie opuścili.

Wiecie co? Jest mi strasznie smutno,gdy widzę 45 komentarzy, a potem zaledwie 20. To trochę podejrzane i myślę,że zgodzicie się ze mną ,że JEST COŚ NIE TAK.

Mam wrócić do pisania pod postem '' 25 kom= nowy rozdział'' czy co? 

KAŻDY komentarz jest dla mnie ważny i daje mi taką okropną motywację do dalszej pracy. Czasem pozwala mi stać się lepszym w tym co robię , czasem po prostu wywołuje u mnie przyjemnie miłe uczucie.

Ale gdy liczba komentarzy spada o 20 to po prostu odechciewa mi się tego wszystkiego i mam ochotę stąd zniknąć i przestać dodawać nowe rozdziały. Zostało nam jeszcze tylko kilka rozdziałów, więc błagam Was -zostańcie ze mną do tego 17 października. Właśnie wtedy zostanie opublikowany rozdział 20, który będzie ostatnim. Naprawdę nie wymagam od Was rozprawek na temat rozdziałów,proszę tylko o jedno słowo. Jedno jedyne słowo...

Do 12 września,cześć xx