[2] Rozdział 6.'' To jeszcze nawet nie jest legalne''

 (Rose)

"3 wiadomości tekstowe od Lily"

    Liczba wiadomości przeraziła mnie. Nigdy nie pisałam z Lily, a ona nagle na mnie tak naskakuje. Bez zbędnych myśli, kliknęłam na ikonkę koperty, która pokazała mi treść wiadomości. Nie zdziwiłam się, gdy zobaczyłam, jak Lily zapytała mnie jak się mają sprawy z Bradem. Jej podejście było dziecinne. Już teraz żałowałam, że zgodziłam się jej pomóc. Działałam wtedy pod wpływem jakiegoś impulsu i nie bardzo myślałam o konsekwencjach składanej obietnicy. Jednak należałam do grupy ludzi, którzy dotrzymują słowa, więc musiałam się z niej wywiązać.

   Zaczęłam wymyślać przeróżne sytuacje, w których to Brad mógłby się znaleźć razem z Lily, począwszy od zamknięcia ich w ciasnym pomieszczeniu. Wszystko wydawało się dziecinnie, głupie i niedorzeczne. W grę wchodził również nasz dzisiejszy zakład. Gdyby Bradley rzeczywiście przegrał, mógłby się z nią umówić. Ale znając chłopaka i jego uparty charakter, wiedziałam, że nie przegra. Gdy coś sobie ubzdurał, uparcie dożył do celu. Postanowiłam jednak, że porozmawiam szczerze z Bradleyem i opowiem mu o tym co do niego czuje Lily. Jeśli nie spotka się z nią to trudno, ja się przynajmniej starałam i nie mam sobie nic do zarzucenia.

   Odpisałam tylko, że "pracuję nad tym" i odłożyłam komórkę.  Byłam zmęczona dzisiejszą rozmową z Bradem. Powiedziałam mu tyle rzeczy, że zaczynam teraz tego żałować.  Nie rozumiałam też jednego. Dlaczego się tak mną przejął? Przecież ze mną wszystko okej. Te wory pod oczami i sucha skóra to jedynie skutki przemęczenia. Nie dzieje się ze mną nic złego, tego byłam pewna.

*   *   *

(Brad)

    Dziś jest ostatni piątek roku szkolnego. Jest to równocześnie ostatni dzień naszego wolontariatu w Centrum Kultury.  W tym roku przydzielono nam salę teatralną. Musieliśmy ją odnowić, ponieważ stan w jakim ją zastaliśmy był okropny. Razem z chłopakami i kilkoma starszymi panami, musieliśmy zmienić kurtynę. Poprzednia była zielona, poplamiona,a z jej końców wystawały nitki. Zmieniliśmy ja na krwistoczerwoną, która prezentowała się ładnie i schludnie. Wymieniliśmy także  deski na scenie, odmalowaliśmy ściany oraz przyczepiliśmy nowe obrazy. Sala teatralna wyglądała teraz o wiele lepiej.

   Przybiliśmy sobie z chłopakami po piątce, kiedy skończyliśmy ustawiać w kilku rzędach drewniane siedzenia, obite czerwonym materiałem, na których potem usiedliśmy. Zacząłem podziwiać naszą pracę. Odwaliliśmy kawał dobrej roboty przez ten rok. W końcu sala teatralna wygląda jak sala teatralna. Zacząłem się zastanawiać nad nowym rokiem.  Jak to będzie, kiedy przy mnie i Connorze nie będzie Tristana i Jamesa? Nie rozmawialiśmy jeszcze o tym co będą robili po wakacjach. Pewnie będą chcieli ruszyć w świat. Pójść na studia. Też bym to zrobił, ale mam wielkie nadzieje co do The Vamps.  Wierzę w nas i czuję, że jeśli się postaramy, możemy osiągnąć niemały sukces.

Muzyka to moje powołanie. Nie widzę się w innej roli za kilka lat. Teraz gdy mamy menagera, który o nas dba oraz fanki w odległych zakątkach świata… Czuję się super. Mam siłę by walczyć dalej i spełnić to jedno marzenie.

   Ocknąłem się z zamyślenia i spojrzałem na chłopaków. Oni chyba też się zamyślili bo patrzyli przed siebie w ciszy. Jednak James się podniósł i wziął do ręki kluczyki, które potem zaczął podrzucać.

- Chodźcie! Zaniesiemy je dyrektorowi. - powiedział blondyn.

*   *   *

(Rose)

- Roseeeeeeeeeeeee! – usłyszałam, jak ktoś mnie woła, więc odwróciłam się. - Zaczekaj!

Właśnie byłam w drodze to biblioteki, aby odbyć swój ostatni dzień wolontariatu, jednak nie mogłam tam dojść ponieważ Lily mi w tym przeszkodziła. Nie musiała nic mówić, a już wiedziałam, o co jej chodzi. Oczywiście mowa tu o "sprawie z Bradem". Mój stosunek do tego wszystkiego dobrze znacie, ale będę to mówiła tyle razy ile będzie potrzeba.  Lily nie powinna tak podchodzić do miłości. Jeśli Bradley jej nie polubi takiej, jaka jest bez mojej pomocy, to to nie będzie dla niej przyjemnie. Powinna zwrócić sama na niego uwagę. On powinien za nią ganiać, a nie ona za nim. Tak myślę i zdania nie zmienię.

- Rose, gdzie Ty się tak śpieszysz? – zapytała zdyszana. Fakt, szłam szybko.

- Idę do biblioteki, mam wolontariat u pani Baggins. - oznajmiłam.

- Och, rozumiem. Masz jakiś pomysł co do sprawy z Bradleyem?

- Wiesz… - zaczęłam się ociągać, jednak wiedziałam, że to jest odpowiedni moment aby wyznać jej prawdę. - Nie powinnaś się tak za nim uganiać. Nie sądzisz, że to zadanie powinno należeć do chłopaka? Moje ingerowanie w wasze uczucia może się źle skończyć. Nie chciałabym żadnych spięć.

- Obiecałaś, Rose. - powiedziała z bólem Lily.

- Obiecałam i dotrzymam słowa. Pogadam z Bradem, ale nic więcej Ci nie obiecuję. Nie jestem w stanie wpłynąć na jego uczucia, Lily.

- Uh, masz racje. Mimo wszystko dzięki. - dziewczyna uśmiechnęła się blado i odeszła.

   Dziwnie się czuję. Ta cała sytuacja mnie przytłacza. Ile bym dała, żeby nie przejmować się niczym. Nie mieć na głowie tylu problemów, po prostu żyć pełnią życia. Do tego wszystkiego dochodzą te dziwne ukłucia w dolnej partii klatki piersiowej i okolic brzucha. Przez ostatni tydzień moje zdrowie się pogorszyło. Co dzień gdy wstaję z łóżka, czuję dziwne zawroty w głowie. Świat wiruje, a ja muszę ponownie usiąść, aby opanować to co się ze mną dzieje w danym momencie. Niepokoi mnie to, jednak zaczekam z wizytą u lekarza. Nie chcę zamartwiać tym mamy. Widać, że sama ma dużo problemów na głowie.

   Poprawiłam plecak na ramieniu, a następnie nacisnęłam klamkę od drzwi prowadzących do biblioteki.  Jak zwykle świeciła pustkami. Zbliżał się koniec roku, tak więc wszyscy woleli spędzać czas na dworze i cieszyć się słońcem. Posłałam serdeczny uśmiech pani Baggins, aby później, przywitać się z nią.

- Witaj, Rose.

- Dzień dobry, pani Baggins. – powiedziałam siadając na krześle, naprzeciwko jej biurka. – Jest coś dziś do zrobienia?

- Nie, coś Ty. To Twój ostatni dzień wolontariatu. Dajże sobie spokój. – odpowiedziała, uśmiechając się. – Jak tak w domu, co słychać?

- Dobrze. – odparłam. - Tristan zdał maturę. Wszędzie miał ponad 50 %. Myślę, że to dobry wynik jak na niego.

- Och, tak. Wspaniale. A jak rodzice?

- Um... tata dość często wyjeżdża, więc rzadko ich widzę razem. To smutne. - przyznałam.

- Wiesz co, Rose? Nie siedź już tutaj dłużej. Daj książeczkę, podpiszę wszystko i idź do domu. Nie ma sensu, żebyś tu siedziała. A tak spędzisz czas z mamą, albo przyjaciółmi.

- Nie, nie wiem, czy tak można, proszę pani.

- Oj przestań. - pani Baggins pomachała dłonią, uznając zasady za mało ważne. - Daj mi proszę tą książeczkę.

   Wyjęłam posłusznie książeczkę z godzinami i podpisami wolontariatu i patrzyłam jak pani Baggins zaczyna pisać krótkie sprawozdanie na temat mojej pracy. Jej ruchy były zwinne i szybkie. Widać, że jej ręka była wyćwiczona, a pismo jakim się posługiwała, przypominało kaligrafię. Odłożyła szybko długopis, a następnie zamknęła książeczkę.  Podała mi ją i przyjaźnie się uśmiechnęła. Porozmawiałyśmy jeszcze chwilę na temat współpracy w przyszłym roku i wakacjach. Potem byłam wolna.

   W zasadzie nie miałam nic do roboty, a powrót do domu nie wydawał mi się być dobrym pomysłem. Zauważyłam, że coraz bardziej nudzę się w domu. Jeszcze w styczniu nie pomyślałabym tak o tym. To zadziwiające jak bardzo się zmieniłam przez te pół roku.

Komórka zaczęła wibrować, a z głośnika popłynęła jedna z piosenek Arctic Monkeys. Pośpiesznie wyjęłam telefon i wcisnęłam zieloną słuchawkę, aby potem móc słyszeć chrapliwy głoś przyjaciela. Jak zwykle dzwonił do mnie Bradley.

- Cooooo rooooobisz? – zapytał przeciągle.

- Żyję. - odpowiedziałam krótko.

- Znowu nie masz humorku? Smuuuutaaaaam.

- Nie martw się o mnie, siostro miłosierdzia bożego. – odpowiedziałam. – Musimy pogadać.

- Ostatnio ciągle musimy pogadać, zauważyłaś? Ciągle coś.

- Ta, wpadnij do parku. Będę siedziała na ławce przy stawie.

- Okej, będę dopiero za 40 minut. Muszę zabrać Jesse od weterynarza.

- Coś jej jest? – zapytałam przejęta, ponieważ lubiłam tego pieska.

- Nie, miała tylko kilka badań. Wiesz, takie rutynowe. Nic poważnego.

- Czekam, pa. - powiedziałam, po czym wcisnęłam ikonkę z czerwoną słuchawką.

   Miałam jeszcze 40 minut dla siebie. Do głowy przychodziły mi różne pomysły, jednak zadecydowałam, że przeczytam książkę, którą udało mi się dzisiaj wypatrzeć w bibliotece. Sięgnęłam do torby i wyjęłam z niej grubą książkę pt. Szeptem. Historia opowiadała o dziewczynie, która ma niezwykłe pochodzenie. Okazuje się także, że chłopak, który jest nią zainteresowany, nie do końca jest człowiekiem. Jest upadłym aniołem. Od tej chwili chłopak walczy o jej względy, aby potem pomóc przetrwać jej na wojnie. Myślę, że takie klimaty są najlepsze. Uwielbiam puścić wodzy fantazji i przenieść się do innego świata. Czytając książki możemy być kim chcemy. Zaczynając na człowieku, a kończąc na czarodzieju z Śródziemia. Uważam, że to najlepsza zaleta czytania.

Lektura tak mnie wciągnęła, że aż straciłam poczucie czasu. Nie miałam pojęcia kiedy zdążyłam przeczytać te 50 stron. Do przyjścia Bradleya zostało jeszcze 20 minut, więc powróciłam prędko do czytania, ponieważ losy głównej bohaterki były tak ciekawe, że czytelnik już od samego początku nie mógł narzekać na akcję.

- Co tak czytasz? – zapytałam jakiś chłopak, który się do mnie przysiadł. Zignorowałam go wcześniej, jednak teraz, gdy na niego spojrzałam myślałam, że zapadnę się pod ziemię. TO BYŁ LUKE. Ten sam Luke z którym tańczyłam niegrzeczny taniec. Miałam wrażenie, że zaraz zemdleję. Moje policzki już przybrały kolor purpury, a to co działo się w głowie, jest nie do opisania.

- Szeptem. - odpowiedziałam cicho, przełykając rosnącą gulę w gardle.

- O czym to? - zapytał ciekawy.

- Paranormalne romansidło o upadłych aniołach, jeśli pytasz. – odpowiedziałam szybko, po czym zadałam mu pytanie. – Co tu właściwie robisz?

- Biegam, nie widać? - zaczął pokazywać rękoma na swoje ciało.

- Nie bardzo. - moja twarz ukazywała lekki grymas.

- A Ty czemu sama tutaj siedzisz?

- Czekam na kogoś.

- Och. - chłopak westchnął

- Luke... -zaczęłam - Przepraszam za tamten taniec, byłam pijana.

- Co? Nie,wyluzuj Rose. Ile Ty właściwie masz lat?

- Za kilka dni osiemnaście, a co?

- Osiemnaście?! - zapytał lekko zdziwiony.

- Tak.

- Wyglądasz na więcej. - przyznał.

- Eeee..dzięki.

- Nie, po prostu jesteś młoda, jak dla mnie.  Mam dwadzieścia dwa, to jeszcze nawet nie jest legalne. - zaśmiał się dźwięcznie.

   Uśmiechnęłam się tylko, ponieważ nie wiedziałam do czego zmierza ta rozmowa. Czułam się dziwnie i nieswojo przy chłopaku starszym aż o cztery lata. Teraz dziękowałam w duchu Bradowi za to, że mnie wtedy od niego odciągnął. Kto wie, co mogłoby się stać.

- Coś Ty taka wstydliwa, Rose? - zapytał szturchając mnie w ramię.

- Już tak mam. - powiedziałam cicho. Nie miałam ochoty na dalszą konwersację. - Długo będziesz w Dover?

- Wraz z rozpoczęciem wakacji wyjeżdżam. Studia wzywają. Mam poprawkę. - oznajmił.

- Och, powodzenia.

- Ooo, chyba ktoś do Ciebie idzie. – spojrzałam w tą samą stronę co Luke. Wtedy zobaczyłam idącego w naszą stronę Brada z Jesse na smyczy. – Idę dalej biegać, na razie.

- Pa. - powiedziałam lekko zdezorientowana. To, że chłopcy się nie lubią, nie było dla mnie nowością, jednak takie zachowanie mnie zdziwiło. Jak można się unikać w taki sposób. Coś się działo między chłopcami, na pewno. Przecież nikt nie może kogoś nie lubić bez powodu. Tak już jest ten świat skonstruowany, że wszystko ma swoje przyczyny i skutki.