[2] Rozdział 7. ''To jest właśnie Bradley Will Simpson w całej swej okazałości! ''

od teraz możecie zobaczyć jak wyglądają rodzice Rose i Tristana zjeżdżając na sam dół zakładki 'Bohaterowie' , a następnie klikając w nazwę,która odeśle Was do odpowiedniego zdjęcia.

(Brad)

Odebrałem Jesse od weterynarza, po czym od razu skierowałem się w stronę parku. Byłem umówiony z Rose na drugą poważną rozmowę w tym tygodniu. Ostatnio coraz częściej mieliśmy dużo ważnych spraw do obgadania. Po tamtej pamiętnej imprezie walentynkowej postanowiliśmy, że rezygnujemy z tych ciągłych niedomówień i od teraz mówimy sobie wszystko, co jest ważne i zasługuje na naszą obustronną uwagę.

Szedłem żwirową alejką przez park ze smyczą, do której przypięta była Jesse.  Gdy tylko weszliśmy w drużkę przy stawie, pies zaczął się wyrywać i co raz szybciej iść. Na nic zdały się moje komendy. Jesse celowo mnie ignorowała, aby potem móc przyśpieszyć. W pewnej chwili nie mogłem zwyczajnie iść, ponieważ aby nadążyć za zwierzakiem, musiałem biec. 

Już z oddali widać było, że Rose nie siedzi sama na ławce. Trzymała w ręku książkę, jednak jej nie czytała, ponieważ była zajęta rozmową z jakimś chłopakiem. Gdy tylko podszedłem bliżej, moim oczom ukazał się obraz Luke’a. Myślałem, że padnę. Skąd on się tutaj wziął i dlaczego z nią rozmawia? Tyle pytań nasuwało mi się na język. Przybliżyłem się nieco, dzięki czemu mogłem zobaczyć jak Luke przeciąga się i patrzy w moją stronę. Wstał, pożegnał się z moją przyjaciółką, a potem ruszył w alejkę. Dziwne zjawisko. Tak, jakby celowo mnie unikał. Może to i dobrze? Prychnąłem jedynie pod nosem, po czym uśmiechnąłem się do Rose, ponieważ widziałem, że spogląda na mnie.

- Cześć, Brad.

- Heeeej, czy to był Luke? - zapytałem, chociaż byłem pewien, że to on.

- No.

- Co chciał?

- W zasadzie to nawet nie wiem.  Przepraszałam go za tamten taniec i... - dziewczyna na chwilę przerwała, aby zmienić pozycje na ławce. Usiadła teraz po turecku, sprawiając, że siedziałem bokiem do niej. - Wiedziałeś, że on ma dwadzieścia dwa lata?

- Raczej, że tak. – odparłem.

- CZEMU MI TEGO NIE POWIEDZIAŁEŚ? – Rosalie prawie krzyknęła.

- Uznałem to za mało istotne. - powiedziałem, wywracając oczami. – O czym chciałam pogadać?

- Um... - dziewczyna nie wiedziała co ma powiedzieć. Widać było, że zastanawia się nad doborem słów.

- Pamiętasz, jak na imprezie szkolnej powiedziałam Ci, że masz wybrać, albo przyjaźń albo nic. - pokiwałem głową. - I wtedy użyłam argumentu, że nie chcę ranić uczuć pewnej dziewczyny. Tą dziewczyną była i… w sumie nadal jest Lily.

- Jaka Lily? - zapytałem zdezorientowany.

- Ta, której dałeś kosza i odmówiłeś jej wspólnego pójścia na tą właśnie imprezę. - poinformowała Rose ze stoickim spokojem.

- Nie wiem do czego zmierzasz. - odparłem bezradnie.

- Mowa o Lily. Dziewczyna jak głupia za tobą szaleje, a Ty ją ignorujesz. Weź się z nią umów, a nie. Ona codziennie mi, za przeproszeniem, dupę truje bo prosi mnie, abym jej pomogła do ciebie jakoś dotrzeć. Umów się z nią i będziemy mieli wszystko z głowy. - powiedziała Rose na jednym tchu.

- CO? Nie. - odparłem bez głębszego przemyślenia.

- Proszę, zrób to dla mnie. – dziewczyna zrobiła maślane oczka. Wiedziałem, że prędzej czy później ulegnę i będę musiał iść na tą randkę. Kto wie? Może mi się uda z Lily? Fajnie by było gdybym ułożył sobie jako tako życie uczuciowe. Potrzebuję dziewczyny, brakuje mi ciepła i miłości od drugiej osoby.

- Dobrze, ale coś za coś. – spojrzała na mnie pytającym wzrokiem, więc po chwili dodałem. – Idziesz ze mną do kina na transformersów!

- Nie lubię takich filmów, dobrze o tym wiesz. - powiedziała z wyrzutem.

- Wiem, to za karę. - wystawiłem język, aby potem zacząć się śmiać.

*   *   *

(Rose)

- Ale naprawdę musimy iść na ten film? - spytałam Bradleya, kiedy on wiązał swoje trampki, zaraz po tym jak Jesse zaznaczyła swój teren na jego poprzednich butach. 

- Na jaki film idziecie? – zapytała Natalie schodząc ze schodów.

- Na Transformers 4. –oznajmiłam siostrze przyjaciela.

- Brad. - zwróciła się do brata. – Jak możesz zabierać dziewczynę na tak denny film? Chcesz, żeby zasnęła? Nie wiem, co się z wami teraz chłopcy dzieje. Jeśli idziesz na randkę to wybieraj bardziej romantyczne filmy.

- Zaraz,zaraz. Nie zapędzaj się tak siostro. - odpowiedział Brad, śmiejąc się. – Po pierwsze, nie idziemy na randkę. Ile razy mamy Ci to tłumaczyć, że jesteśmy przyjaciółmi? Po drugie…

- I tak Wam nie wierzę. - wtrąciła Nat.

- Po drugie - zaczął ponownie Bradley. - W transformers jest wątek miłośny i gra tam przystojny aktor, więc Rose będzie miała na co się popatrzeć.

- Jak przystojny? - zapytałam zaciekawiona.

- W ogóle się do mnie nie umywa. Dobrze wiesz, że ja jestem najprzystojniejszy, ale tamten nie jest zły. Chociaż widzisz codziennie lepsze widoki, pamiętaj o tym. – chłopak zaczął wskazywać na swoją twarz.

- Jesteś taki… - zaczęłam.

- Próżny, głupi, zadufany w sobie? Taaaaak, to jest właśnie Bradley Will Simpson w całej swej okazałości! – odpowiedziała za mnie Natalie, za co byłam jej wdzięczna.

Mam nadzieję, że Brad ma dystans do siebie i nie odbierze zbyt osobiście tych kąśliwych uwag Natalie. Zawsze gdy byłam u niego w domu, a Natalie była w pobliżu… dogryzała nam obojgu. Ciągle mówiła, że musimy być parą i ona nie wierzy w nasze głupie wymówki. Próbowała także lub zawstydzić Brada. Czasami nawet jej się udawało. Wtedy chłopak stawał się czerwony, jednak zaraz odstawiał scenkę Nat w taki sposób, że to ona się wstydziła. Lubiłam patrzeć na te zjawisko. Oni byli taką cudowną parą rodzeństwa. Mimo, że ciągle się sprzeczali to dogadywali się świetnie w innych sprawach i byli sobie bliscy. Byli po prostu takim prawdziwym rodzeństwem. Rodzeństwem do naśladowania.

- Czy jeśli ponowię próbę przekonania Cię do zmiany filmu, to to będzie głupie? - zapytałam, gdy już szliśmy przez Dover w stronę galerii, gdzie znajdowało się kino.

- To będzie bardzo głupie. - odparł Bradley poważnym głosem. Jednak długo nie wytrzymał, ponieważ zaczął się głośno śmiać. – Co Ci nie pasuje w tym filmie?

- WSZYSTKO. Dosłownie wszystko! Lubię Avengers, Iron Mana, Spidermana, ale nie to! To jest takie nudne. Te wszystkie deceptikony, autoboty…

- Skąd wiesz, że istnieją deceptikony i autoboty? – zapytał zdziwiony Bradley.

- Mam brata, zapomniałeś? Byłam tym katowana przez niego, a teraz doszedłeś jeszcze Ty! – powiedziałam dobitnie.

- Nie marudź. - powiedział, po czym szturchnął mnie w brzuch.

*   *   *

Film okazał się totalną klapą. Nie podobało mi się w nim nic, poza muzyką i jednym przystojnym aktorem. Wszystko było takie… nudne. W pewnym momencie zachciało mi się spać i nie jestem pewna czy nie przysnęłam. Czuję jakbym ominęła trochę filmu, ale być może to złudne stwierdzenie. Wydaje mi się, że twórcom zabrakło ciekawego pomysłu, a sądząc po końcówce, mają oni jeszcze w planach jedną część. Mam tylko szczerą nadzieję , że Brad mnie nie zaciągnie na piątą część.

Sądząc po jego minie, gdy wyszliśmy z sali kinowej, to też nie był zadowolony. Ciągle komentował jakieś sceny, jakby myślał ,że mnie to obchodzi. Wyłączyłam się, ponieważ słuchanie o autobotach i ich stworzycielach, znudziło mnie. Wywróciłam jedynie oczami i spojrzałam na wyświetlacz telefonu. Była już osiemnasta. To zadziwiające jak szybko czas leci. Przed chwilą kończyłam wolontariat.

Bradley odprowadził mnie do domu, ale nie chciał wracać do siebie, więc zaprosiłam go do środka. Jak zwykle taty nie było. Ta sytuacja robiła się co raz bardziej podejrzana i… przytłaczająca. Czuje, że to się odbija na nas wszystkich. Na naszych relacjach i tym podobnym.  Natomiast mama robiła coś w kuchni, zapewne przygotowywała sobie kolację. Zawsze jadała przed 19. Starała też się ten nawyk wprowadzić w diecie mojej i Tristana, jednak jej się nie udało.  Chciała, żebyśmy odżywiali się zdrowo i  ekologicznie. Ja oczywiście starałam się jeść we wskazany sposób, jednak Tris lubił łamać zasady, ponieważ co krok obżerał się jakimiś fast foodami. A mimo to, nadal był chudy jak patyk. Czasami gdy założy te swoje ciasne rurki to mam wrażenie, że jest ode mnie chudszy. Świadomość tego dobijała mnie.

- Dzień dobry, pani Evans. - powiedział Brad, zaglądając po drodze do kuchni.

- Cześć, Bradley. - odpowiedziała mama.

- Hej, mamo. - powiedziałam, wychylając się nad ramieniem chłopaka.

- Ooo jedzonko. - zawołał Brad, gdy tylko zobaczył przepyszne kanapki mamy, które leżały na stole.

- Częstuj się. – rodzicielka uśmiechnęła się, po czym spojrzała z troską na chłopaka.

Bradley wziął jedną z kolorowych kanapek mamy, a następnie razem ze mną poszedł do pokoju. Jak zwykle rzucił się na łóżko, czując się jak u siebie w domu. Nie chciałam kłaść się koło niego, więc usiadłam w fotelu, który był zaczepiony na haczyku, wwierconym w sufit.  Zaczęłam się bujać  na fotelu, odpychają się od podłogi stopami. Nudziło mi się więc wyjęłam telefon. Nasze spotkania wyglądały podobnie. Siedzieliśmy w jednym pomieszczeniu, jednak byliśmy zajęci sami sobą. Nie przeszkadzało mi, sama obecność Bradleya była czymś fajnym. Nie musieliśmy przecież ciągle rozmawiać. Chociaż zazwyczaj nie obyło się bez komentarzy gdy przeglądaliśmy jakieś serwisy społecznościowe.

Najgorzej było gdy Bradley przeglądał instagrama. Gdy tylko jakaś dziewczyna dodała zdjęcie on głośno wzdychał. To już był taki tik, zrozumiałam to po 10 razie, gdy Bradley nadal przewijał stronę główną.

- Ej Rose, ta jest ładna nie? – zapytał Brad podchodząc do mnie i pokazując mi zdjęcie uroczej blondynki na wyświetlaczu.

- Jest urocza. - powiedziałam.

- Dla ciebie wszystkie są urocze. - powiedział chłopak, wracając do swojej poprzedniej pozycji.

- Sorry. - odparłam .

Wróciłam do swojego poprzedniego zajęcia, czyli przeglądania facebooka. W sieci roiło się od zdjęć dziewczyn. Typowych selfies. Wszystko byłoby okej, gdyby nie te ich opisy w ogóle nie pasujące do zdjęcia. Zżynają jakiś mądry tekścik z piosenek, których nawet nie znają, a potem wrzucają go w rubrykę opisu. Żałosne - pomyślałam. Spojrzałam na chwilę ponad wyświetlacz i spostrzegał obierających się o framugę drzwi Angie wraz z moim bratem. Stali i gapili się na nas, chyba czekając aż któreś z nas ich zauważy.

- Zobacz Tristan co to się dzieje z dzisiejszą młodzieżą. - powiedziała blondynka w lokach.

- Nie mam pojęcia, ten świat schodzi na psy.

- Zgadzam się z tobą w stu procentach. - powiedziała Angie kręcąc głową z udawana dezaprobatą.

Spojrzałam wtedy na Bradleya, a on na mnie. Wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia, po czym on zabrał głos.

- Dlaczego przeszkadzacie nam w tak ważnej czynności?

- Nudzi nam się. - powiedzieli chórem.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Uwaga! Uwaga!

Jesteśmy bardzo blisko tego WIELKIEGO BUM! Chciałam Was tylko poinformować ,ze będę starała sie dodawać rozdziały regularnie,co wtorek :) 

PS.Bardzo Was proszę,jeśli to czytacie to skomentujcie chociaż głupim ''Podoba mi się''. Naprawdę nie wyobrażacie sobie jakie to uczucie,kiedy czytasz coś tak wspaniałego. Zrozumcie mnie,wasze komentarze mocno mnie motywują do dalszej pracy. 

Pozdrawiam,Wiki <3