[2] Rozdział 10. ''Cierpliwości Brad''

notka pod rozdziałem

(Brad)

    Właśnie trzymałem kijek z nadzianą wcześniej na jego czubek kiełbaską, kiedy zorientowałem się, że przy ogniu nie ma Rose. Pomyślałem więc, że może poszła do toalety czy coś w tym stylu. Po prostu postanowiłem się tym nie przejmować. Wzruszyłem ramionami i wróciłem do dalszego pieczenia.

    Usłyszałem syczenie kiełbaski, co oznaczało, że jest gotowa. Wyjąłem kromkę chleba, którą potem się posłużyłem przy ściąganiu kiełbaski, aby nie poparzyć sobie dłoni. Smakowała dobrze, jednak pozostawiała po sobie jakiś dziwny posmak w ustach. Być może nie jestem najlepszy w te klocki i zwyczajnie ją za mocno przypiekłem, jednak z wierzchu wydawała się być idealna.

    Minęło kolejne dziesięć minut, a po Rose nie było ani śladu. Po prostu odeszła od ognia i nie wróciła. W mojej głowie zaczynały się pojawiać najczarniejsze scenariusze, a mały głosik z tyłu głowy podpowiadał mi, abym jej poszukał. Nie chciałem od razu wpadać w panikę, więc wziąłem głęboki wdech, a potem wydech. Musiałem opanować swoje emocje. Powoli wstałem i zapytałem Tristana:

 

- Czy Rose coś mówiła, że wraca już do domu?

- Nie. - pokręcił przecząco głową.

- Nie ma jej przy ognisku już przez dobre 20 minut. Nie powiedziała gdzie idzie. - powiedziałem.

- Co się dzieje? - zapytał Connor podchodząc do mnie i Trisa.

- Rose nie ma od dwudziestu minut w ogrodzie. - poinformowałem przyjaciela.

- Może poszła do łazienki? - zaproponował Con.

- NA 20 MINUT?!? - krzyknąłem zdenerwowany.

 

    Nie słuchałem już tego, co mówili, tylko szybko pobiegłem do domu blondyna. Byłem roztrzęsiony, nie miałem pojęcia gdzie biegnę. Zdałem się na instynkt i mocno wierzyłem, że mnie nie zawiedzie. Wpadłem z impetem do kuchni, ale Rosalie w niej nie było. Czułem jak krew podchodzi do mojej twarzy i robi się czerwona ze złości. Wyrzuciłem z siebie zbędne myśli, które zaprzątały moją głowę i skierowałem swoje kroki do łazienki. Może Connor miał rację i Rose zwyczajnie zasiedziała się w łazience. Przez szklaną szybkę sączyło się światło z lamp, co sprawiło, że trochę się uspokoiłem. Podszedłem prędko i zapukałem. Nie otrzymałem żadnej odpowiedzi, więc nacisnąłem bez pozwolenia klamkę, jednak ona pod naporem mojej dłoni odskoczyła na swoje miejsce. "Zamknęła się od środka" - pomyślałem.

    Nie czekając zbyt długo odepchnąłem swoje ciało od drzwi i wybiegłem z domu. Wpadając po drodze do ogrodu, zacząłem się wydzierać, że Rose siedzi zamknięta w  łazience i nie odpowiada. Chłopaki szybko poderwali się z miejsca i przybiegli do mnie. Connor pobiegł szybko do garażu, z którego wziął jakieś ciężkie narzędzie, które mogłoby nam pomóc w przedostaniu się do domu. Jak poparzeni pobiegliśmy w stronę średniej wielkości pojedynczego okna, które znajdowało się w łazience. James, jako że był najsilniejszym chłopakiem w naszym otoczeniu, wziął wielki młot i uderzył nim o cienką warstwę szkła, która zaraz po tym zadrżała i skruszyła się na milion kawałków.

Poderwałem się szybko i nie czekając na jakąkolwiek reakcję ze strony chłopaków, ruszyłem w stronę wybitej dziury. Wdrapałem się na parapet z pomocą Tristana i Connora, po czym wskoczyłem przez dziurę do łazienki.

    To co tam zobaczyłem zmroziło moją krew w żyłach. Ona tam leżała. Jej ciemne, prawie czarne włosy leżały porozrzucane na podłodze, która była od czegoś brudna. Jakaś szkarłatna ciecz sączyła się z miejsca z tyłu jej głowy. To była krew. Jej krew. Uklęknąłem przed nią i zacząłem ją budzić. Podstawowa pierwsza pomoc – sztuczne oddychanie, uściski na klatce piersiowej. Żadna z tych czynności nie dawała dobrego skutku. Krzyknąłem prędko do chłopaków, aby zadzwonili po pomoc.

Poczułem jak moje oczy zaczynają mnie piec. Otworzyłem drzwi do łazienki, aby ratownicy mogli do niej potem wejść bez problemu. Uklęknąłem przy niej jeszcze raz, tym razem kładąc jej zakrwawioną głowę na swoje kolana. Była blada, jednak na jej twarzy widać było gdzieniegdzie dziwne czerwone ślady, których wcześniej u niej nie widziałem.

 

- Rose… - powiedziałem łamiącym głosem, walcząc sam ze sobą aby łzy nie wypłynęły na powierzchnię moich policzków. - Rose… Boże, coś Ty zrobiła...

 

    Nie wytrzymałem. Byłem zbyt słaby. W tamtej chwili nie szczędziłem sobie łez. Wszystkie cudowne wspomnienia z Rose przeleciały mi przed oczami. Ten moment podczas imprezy walentynkowej, kiedy całowaliśmy się i tańczyliśmy tak blisko, przyciśnięci do siebie. Nasze rozmowy na molo. Wieczorne wypady do parku z Jesse. Czułem się dziwnie otępiały. Wiedziałem, że Rose żyje, ponieważ czułem jej puls w nadgarstku, ale myśl, że mogło by jej zabraknąć w moim życiu była tak okropna, że nawet nie potrafiłem znaleźć słów mogących ją opisać. Więź jaką z nią wytworzyłem jest niesamowita. Na początku chciałem się nią troszkę pobawić, tak jak to robiłem z dziewczynami. Przyznaję, że poprzednio nie traktowałem ich zbyt poważnie. Były czymś co mało istotnym w moim życiu. Ona - miała być TYLKO moja nauczycielka fizyki, ale teraz…Teraz jest nawet kimś więcej niż przyjaciółką. W zasadzie to nie wiem nawet kim. Pogubiłem się już w swoich uczuciach. Raz była moją najlepszą przyjaciółką, jednak czasami przychodziły momenty i chwile zwątpienia. Może tak naprawdę ona nigdy nie była dla mnie przyjacielem? Siła tego uczucia, które teraz do niej żywię jest niewyobrażalnie wielka. Nie wiem, czy jest dla mnie jak siostra, czy dziewczyna. Ale jedno wiem na pewno… - Kocham Cię. - powiedziałem przez łzy, całując jej czoło. - CHOLERA JASNA… GDZIE TO POGOTOWIE?! - krzyknąłem, gdy Tristan wbiegł zdyszany do pomieszczenia.

- O... ono już tu jest. Ratownicy właśnie po nią idą. – powiedział Tris ze łzami w oczach. Widziałem, że to dla niego równie trudne, jak dla mnie.

 

    Do pomieszczenia wbiegło dwóch ratowników w czerwonych strojach, którzy podnieśli nieprzytomną Rose z zakrwawionej podłogi i położyli na noszach. Bez zbędnych ceregieli pożegnali się z nami i poszli z nią do karetki. Chciałem ich zatrzymać. Poprosić o to aby zaczekali na mnie, ponieważ chcę być przy Rosalie, jednak Tristan mnie zatrzymał. Odjechali sami na sygnale w stronę szpitala.

(Tristan)

    Brad zaczął się rzucać na wszystkie strony. Próbowałem go uspokoić, przemówić mu do rozsądku, jednak nic sobie nie robił z moich słów. Stał chwilę w bezruchu i patrzył na drogę, z której przed chwilą odjechała karetka. Pokręcił głową z niedowierzaniem i spojrzał na mnie z bólem w oczach. Odwrócił się w moją stronę, aby potem chodzić w kółko. Miałem wrażenie, że toczy w sobie jakąś zaciętą walkę. Bije się z myślami, krążąc ciągle w błędnym kole, depcząc przy okazji wypielęgnowany przez mamę Connora trawnik. Podszedł do żwirowej ścieżki i wziął jeden z kamieni do swojej dłoni. Rozejrzał się dookoła i z wymalowaną złością na twarzy, wyrzucił go daleko przed siebie. Znowu popatrzył się na żwirową drużkę i zaczął ją kopać. Wpadał powoli w jakiś obłęd. Furia ogarnęła go do tego stopnia, że zaczął krzyczeć i rzucać się na wszystkie strony.

Odpuściłem mu na krótką chwilę. Postanowiłem zostawić go na moment samego ze swoją frustracją, ponieważ wiedziałem, że niektórzy ludzie w takich sytuacjach wolą być sami i najzwyczajniej w świecie się wyżyć na czymś. Jemu najwidoczniej nie podpasowała ścieżka, cóż.

    Zawiadomiłem mamę o tym, że Rose zasłabła, więc byłem spokojny.  Mama miała właśnie dyżur, więc Rose będzie pod dobrą opieką. Jej reakcja na to, że moja siostra znajduje się w drodze do szpitala była… spokojna. Nie wiem dlaczego, ale mama zachowywała stoicki spokój, co lekko mnie przeraziło. Inne matki wpadły by zaraz w panikę i przewrażliwione pobiegły by do lekarza. Mama po tylu latach pracy w szpitalu była już do tego przyzwyczajona. A ponadto miałem wrażenie, że rodzicielka spodziewała się tego, prędzej czy później. Już nie od dziś wiadomo, że z siostrą dzieje się coś złego.

    Wiedziałem, że coś grubego się święci. Rose już od dawna wyglądała źle. Chodziła taka nieprzytomna, jakby w innym świecie. Miała wory pod oczami, a jej skóra była sucha. Myślałem, że to może efekt przemęczenia, jednak teraz myślę, że to mogło być coś gorszego. Jednak Rose to zuch dziewczynka i wyjdzie z tego. Pamiętam, jak w dzieciństwie nigdy nie chorowała. Była żywym okazem zdrowia. Zawsze jej tego zazdrościłem, ponieważ gdy przychodziła zima, ja musiałem leżeć w łóżku i się kurować, a ona zasuwała na górkę, aby pozjeżdżać na wielkich drewnianych sankach, które zrobił nam dziadek, gdy jeszcze żył. Zaraz po tym gdy alkohol wyparuje z naszej krwi, pojadę tam aby być blisko niej i wspierać ja w tej trudnej dla niej chwili.

 

- Brad, uspokój się. - powiedziałem łagodnie, podchodząc do chłopaka.

- Nie, Tristan, nie uspokoję się. Ona leżała nieprzytomna w łazience z zakrwawioną głową. Nie martwi cię to w ogóle? Jesteś jej bratem do cholery! – chłopak krzyknął na mnie, jednak usiadł koło mnie na trawie.  

- Jestem i wiem, że nic na pewno złego jej się nie stanie. Mama jest na dyżurze, zaopiekuje się nią.

- Nie, ty nic nie rozumiesz Tris. Ona nas potrzebuje, powinniśmy teraz przy niej być. Ja powinienem.

- Widzę, że Ci na niej zależy, ale nic nie wskórasz siedząc tam przy niej. I wiem też, że może teraz nie zachowam się w stosunku do Rose fair, ale powinieneś coś wiedzieć. Po wakacjach Rose wyjeżdża do Stevenage. Nie rób sobie jakiś złudnych nadziei, bo jesteś spoko gość i nie powinieneś zawracać sobie nią głowy. Myślę, że lepiej żebyś teraz to wiedział.

- Na razie. – wstał szybko z trawy, na której wcześniej siedział i wyszedł przez furtkę, kierując się w stronę szpitala.

 

    Schowałem twarz w dłoniach z przemęczenia. Dzisiaj wydarzyło się tyle rzeczy. Wiem, ze to co przed chwilą zrobiłem nie jest okay, ale on musiał się dowiedzieć. Rose nie mogła tego dłużej ciągnąć. Siedziałem tam jeszcze przez chwilę i patrzyłem się tępo w przestrzeń. Bradley z każdym zdaniem zadziwiał mnie coraz bardziej.

(Brad)

- Przepraszam panią, mam pytanie. - powiedziałem podchodząc do wysokiego biurka, za którym siedziała pielęgniarka.

- Tak słoneczko?

- Niedawno przywieziono tu Rose Evans, gdzie teraz się znajduje?

- Jesteś jej rodziną? Bratem?

- Chłopakiem. - odparłem bez namysłu.

- Zaczekaj chwilkę. - opowiedziała zmartwiona.

- Dobrze. - odpowiedziałem, po czym zacząłem rozglądać się po szpitalnym holu. W poczekalni siedziały matki z chorymi dziećmi, dalej starsze panie przeraźliwie głośno kaszlące oraz panowie, którzy usypiali na siedząco na niewygodnym, plastikowym krześle. U wszystkich było widać wyraźne zmęczenie i strach.

- Jest w sali 48 na czwartym piętrze. Odział dziecięcy. - poinformowała mnie starsza kobieta.

- Dziękuję pani bardzo. - powiedziałem szybko i poszedłem w stronę widny.

 

    Wcisnąłem duży przycisk, aby winda mogła zjechać na sam parter i zawieść mnie na czwarte piętro, jednak maszyna działa tak powolnie, że zrezygnowany postanowiłem pokonać ten dystans schodami. Biegłem ile sił w nogach, jednak zamiast ubywać to schodów przybywało. Uniosłem dłoń, żeby otrzeć pot z czoła. W końcu dotarłem na oddział dziecięcy. Czułem pulsującą krew w całym ciele, zaczynając na stopach a kończąc na skroniach. Miałem wrażenie, że za chwilę wypluję płuca. Zacząłem kaszleć, więc podszedłem na chwilę do krzesełka i usiadłem na nim, opierając swoją głowę o zimną ścianę. Zamknąłem oczy i zacząłem rozmyślać o tym co powiedział mi Tris. Rose wyjeżdża, a więc jednak mnie opuszcza. Nie wiedziałem, co o tym wszystkich sądzić. Najgorsze było to, że byłem na nią cholernie zły za to, że mi nic nie powiedziała. Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi i mówimy sobie wszystko. Cóż, teraz jestem tak zagubiony w swoich uczuciach i myślach, że to odbiera mi możliwość normalnego funkcjonowania.

 

- Bradley? - usłyszałem dobrze mi znany kobiecy głos nad sobą.

- Dobry wieczór, pani Evans. - przywitałem się z mamą Rose, która stała w białym fartuchu pielęgniarskim nade mną.

- Co ty tu robisz?

- Przyszedłem do Rose, ale zrobiło mi się słabo, wiec usiadłem. Co z nią?

- Wszystko w porządku. Coś wywołało u niej alergię i stąd te plamy, zasłabła z przemęczenia. Chyba też zauważyłeś te zmianę w jej zachowaniu. Wiesz, chodziła taka dziwna,  a krew która sączyła się z jej głowy, była spowodowana tym, że rozcięła sobie skórę, uderzając o umywalkę, gdy upadała. – poinformowała mnie mama przyjaciółki.

- O matko… - złapałem się za głowę. - Mogę do niej wejść?

- Na razie nie. Cierpliwości Brad, powinieneś iść teraz do domu i się przespać. Wrócisz tu rano, jeśli chcesz.

- Nie, zostanę. - powiedziałem twardo, dając do zrozumienia, że zostanę tu tak długo, na ile będę w stanie.

 

 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

 

Cześć i czołem! Jak zauważyliście ostatnio notki pojawiają się regularnie co wtorek,mniej więcej o 12-13 ,ale w następnym tygodniu może tak nie być. Wyjeżdżam na biwak, więc nie będę miała jak napisać rozdziału. Wracam 10 sierpnia w niedziele,ale znając życie oraz moje możliwości ,będę odsypiała ten wyjazd przez pół tygodnia.Dlatego 12 sierpnia najprawdopodobniej rozdział będzie późnym wieczorem,albo już następnego dnia, czyli w środę.

 

Jeśli chodzi o rozdział 10. . .

Jak zareagowaliście na to wszystko? Ja pisząc to prawie sie popłakałam. Nastrój wydaje mi się być smutny,ale zobaczymy jak z tym nastrojem u Was. Czekam na wasze komentarze < których z rozdziału na rozdział niestety ubywa >  

 

Do następnego! :*