[2] Rozdział 11. ''Nie udawaj''

(Brad)

    Nastał ranek, powodując w szpitalu lekkie zamieszanie. Spóźnieni lekarze biegli korytarzem, zakładając swoje białe fartuchy, pielęgniarki przechodziły z jednej Sali do drugiej sprawdzając stan zdrowia pacjentów. Rose jeszcze się nie wybudziła, ale wspominając słowa lekarza, było to spowodowane jej przemęczeniem i dziewczyna najzwyczajniej potrzebuje więcej snu.

    W ciągu nocy do Rose zdążyli przyjść Angie z Tristanem oraz jej tata. Tak jak ja siedzieli na korytarzu, ponieważ lekarze nie pozwalali przez najbliższy czas odwiedzać Rose. Przechyliłem głowę do tyłu i oparłem ją lekko o ścianę. Przymknąłem oczy, jednak chwilę potem musiałem je otworzyć, ponieważ poczułem jak ktoś zajmuje krzesło obok. Tristan spojrzał na mnie zmartwiony , po czym podsunął pod nos świeżo zaparzoną kawę od której para unosiła się wysoko w górę. Podziękowałem skinieniem głowy, po czym wziąłem łyka. Gorąca ciecz rozlała się po moim gardle, wprawiając mnie w lepszy nastrój.

-Jak się trzymacie? –zapytałem.

- Bywało lepiej.- chłopak odchrząknął.

-Taa… Tris- zacząłem- Przepraszam za wczoraj.  Nie panowałem nad sobą i doceniam to ,ze próbowałeś mnie uspokoić.

-Daj spokój-przyjaciel machnął ręką, udając  ,że to co powiedziałem jest mało ważne- To ja powinienem Cię przeprosić. Nie zachowałem się wczoraj tak jak brat powinien i dziękuję, że tak zareagowałeś. Gdyby nie Ty, nie było by tu Rose, a wszystko nie skończyło by się tak szczęśliwie.

-Nie ma o czym mówić. Zrobiłem to co uważałem za stosowne.-odpowiedziałem, chcąc uniknąć tematu.

-Nie udawaj, Brad.- powiedział lekko się uśmiechając.- Przepraszam też za to co wczoraj powiedziałem o Tobie i Rose.

-Właśnie, o co chodzi z tym wyjazdem?- zapytałem zdezorientowany- Dlaczego nie powiedzieliście mi o tym wcześniej?

-Myślę, że i tak już za dużo Ci powiedziałem. Poczekaj na Rose. Ona Ci wszystko wytłumaczy w odpowiednim czasie, nie naciskaj tylko, proszę.

*  *  *

(Rose)

    Słońce znajdowało się w swoim najwyższym położeniu, więc długie promienie przedostawały się przez okno do pokoju. Podczas dzisiejszej nocy nie spałam dobrze. Ciągle się wierciłam i przekręcałam. Moje łóżko wydawało się być jakieś inne ,mniejsze. Pod materacem czuć było sprężyny, które co jakiś czas wbijały mi się w żebra, a z prawej strony mojego łóżka wydobywał się jakiś dziwny dźwięk. Przypominał on pikanie, podobne do tego jak w filmowych szpitalach.

   Przetarłam lekko powieki, po czym podniosłam je lekko, dzięki czemu moim oczom ukazał się biały sufit. Wiedziałam, że coś jest nie tak. W moim pokoju nie ma białego sufitu. Zaczęłam wpadać w panikę.  Przymknęłam je jeszcze na moment, aby przyzwyczaić wzrok do światła i ponowiłam próbę. Tym razem podniosłam powieki całkowicie, co sprawiło, że mogłam zobaczyć pokój, w którym się znajdowałam. Była to najzwyklejsza sala szpitalna. Białe ściany pokrywały duże plakaty, na których znajdowały się zasady prawidłowego odżywiania się czy też zdrowego trybu życia. Po prawej stronie od  mojego łóżka stały jeszcze dwa kolejne, które były w nienaruszonym stanie.  Natomiast po lewej stronie stała blaszana szafka na artykuły spożywcze i inne rzeczy należące do pacjentów. Nieopodal szafeczki stał stojak na kółkach, na którym znajdowała się przeklęta aparatura, której dźwięk okropnie mnie irytował.

   Gdy resztkami sił podniosłam rękę i przyłożyłam ją do głowy, aby się podrapać, zauważyłam ,że część moich włosów zniknęła. Zostały skrócone do wysokości ramion, chociaż założę się ,ze gdybym wstała, okazały by się jeszcze krótsze. W tamtej chwili byłam naprawdę zdezorientowana. Nie przypominam sobie abym była u fryzjera, a co gorsze nie wiem dlaczego w ogóle się tutaj znalazłam i dlaczego leżę w szpitalu przypięta różnymi kabelkami do dziwnych urządzeń, które wydają irytujące dźwięki.

   Usłyszałam dźwięki otwierania drzwi, więc odwróciłam w tamtą stronę głowę. Do sali wszedł mężczyzna w średnim wieku, ubrany w niebieską koszulę i czarne spodnie, na które zarzucił fartuch lekarski. Prezentował się całkiem przystojnie.

- Dzień dobry, panno Evans. - powiedział uprzejmie. Pokiwałam tylko głową, ponieważ nie byłam w stanie wypowiedzieć ani jednego słowa. - Nazywam się Lev Grossman. Jestem lekarzem i będę się Tobą opiekował przez najbliższe dwa tygodnie.

-Doktorze- wychrypiałam słabym głosem-dlaczego tu jestem?

-Ach tak, z tego co powiedział twój chłopak byłaś wczoraj na ognisku. –powiedział pan Grossman, na co zareagowałam dość dziwnie ---wytrzeszczyłam oczy. Nie mam chłopaka, więc o co mu może chodzić? Zignorowałam to i zaczęłam ponownie słuchać doktora-  Wczoraj podczas zabawy musiałaś coś zjeść, co wywołało u ciebie reakcję alergiczną, dlatego dzisiaj przeprowadzimy testy . Stąd te wszystkie plamy na twoim ciele.-wskazał na moją rękę ,która była czerwona w niektórych miejscach.

-Potem zemdlałaś, a przyczyną tego był osłabiony organizm. Musisz przejść gruntowne zmiany w swoim życiu. Zdecydowanie więcej ruchu i zdrowsza żywność oraz unikanie stresu-przerwał na chwilę, po czym kontynuował -  Przytomność straciłaś będąc w łazience, gdy upadałaś uderzyłaś głową o umywalkę ,a następnie o płytki co spowodowało rozcięcie skóry z tyłu głowy. Ale nie przejmuj się tym. Nie miałaś wstrząsu , co bardzo mnie zdziwiło, bo unikniecie tego po takim upadku graniczy z cudem, naprawdę. Musieliśmy obciąć twoje włosy, ponieważ ich długość uniemożliwiła nam zaszycie rany. Wszystko już w zasadzie z tobą w porządku. Zostaniesz u nas na góra pięć dni, ponieważ musimy zrobić Ci te testy alergiczne i kilka innych badań, a potem za półtora tygodnia stawisz się na wizytę kontrolną. Jeszcze jakieś pytania?

-Nie, dziękuję bardzo.

-Mnie nie dziękuj, gdyby nie twój chłopak byłoby z tobą naprawdę źle. Dobrze ,że tak szybko zareagował.

   Doktor pożegnał się ze mną , po czym wyszedł z Sali zostawiając mnie samą sobie. Teraz gdy tak myślę o tym tajemniczym MOIM chłopaku, podejrzewam ,że to był Brad lub któryś z przyjaciół mojego brata.  Mimo wszystko będę musiała temu komuś podziękować.

-Ja wejdę tam pierwsza, to moja przyjaciółka.- usłyszałam stłumiony głos Angie.

-Nie zapominaj, że to też moja przyjaciółka.- odezwał się Brad równie zachrypniętym głosem jak mój.

-Ale to moja córka, dlatego to ja wejdę do niej pierwszy. Pozwólcie mi wejść, bo blokujecie drogę.-powiedział tata, na co mimowolnie się uśmiechnęłam.

   Ciche pukanie rozległo się po pokoju. Usłyszałam szmer otwieranych drzwi , w których stał zmartwiony tata. Szybko podszedł to mojego łóżka i zaczął mnie przytulać. Zrobiło mi się ciepło i przyjemnie.

-Jak się trzymasz?- zapytał, próbując się uśmiechnąć, jednak jego mina zdecydowanie nie przypominała uśmiechu.

-Stabilnie.-odpowiedziałam.

-Umierałem ze zmartwienia, wiesz? Mama mnie uspokajała z Trisem, ale to było na nic. Dopiero gdy pozwolili mi wejść nad ranem, gdy spałaś i cie zobaczyłem, kamień spadł mi z serca. To był okropny weekend, prawda?

-Zdecydowanie, tato. Ale teraz jest wszystko w porządku. Lekarz był tu niedawno i wszystko mi wyjaśnił.

-Tak, widziałem. Całą noc siedzieliśmy wszyscy i czekaliśmy na jakiś znak od lekarzy.

-Nie potrzebnie. Jesteście teraz zmęczeni.

-Nie przesadzaj. Miałem chociaż trochę czasu na przemyślenie kilku spraw. Wiesz, myślę, że nie powinnaś wyjeżdżać do Stevenage. Właśnie teraz zrozumiałem, ze nie wytrzymał bym bez ciebie tyle czasu, tak samo mama. A myśl, że mogło by ci się coś stać tam przy cioci mnie dobija. Będziemy musieli poszukać cioci jakiegoś małego mieszkanka tutaj w Dover.

   Reszta rozmowy z tatą przebiegła przyjemnie. Starał się nie poruszać tematu Stevenage. Nie chciałam aby przeze mnie robiło się takie zamieszanie. Zdecydowanie nie chce narażać rodziców na kolejne wydatki. Moje samopoczucie zdecydowanie się pogorszyło. Dobijała mnie ta rozmowa z każdym kolejnym słowem wypowiedzianym przez tatę. Wstał z krzesełka i przytulił mnie, po czym pocałował moje czoło.

  

-Nie będę blokował kolejki. Potem przyjdziemy z mamą i sobie porozmawiamy o tym całym wyjeździe. Myśl, że coś może Ci się tam stać jest nie do zniesienia. Idę po kawę ,a potem pojadę do domu i prześpię się. Przyjdziemy wieczorem, bo teraz ktoś na ciebie czeka.

-Wpuść ich wszystkich tato. Niech się nie kłócą.

-Słyszałaś?- zapytał uśmiechnięty

 -Yhym.

   Podniosłam się do pozycji siedzącej ,po czym poprawiłam poduszkę, dosuwając ją do ściany. Oparłam głowę i spokojnie czekałam ,aż wejdą. W drzwiach pojawiła się cała trójka moich najlepszych przyjaciół. Angie gdy tylko weszła rzuciła mi się na szyję, przyduszając mnie lekko. W ślad za nią poszedł mój brat, który obszedł łóżko i podobnie jak jego dziewczyna , zaczął mnie do siebie przyciskać.  Miałam wrażenie, że tylko Bradley jest teraz opanowany. Podszedł do mnie spokojnie i objął mnie delikatnie, uważając na te wszystkie rurki i kabelki poprzyczepiane do mojego ciała

-Jezu, Rose. Co z Twoimi włosami? -zapytała szczerze zdziwiona dziewczyna.

-Serio Angie?- zaczął Brad.- Rose leży w szpitalu, a Ty się martwisz jej włosami?!

 -Tak, masz coś do tego? Przedtem miała długie włosy, a teraz są krótkie więc coś z nimi jest nie tak.

-Proszę , bez kłótni nie przeżyjecie nawet kilka godzin? -zapytał zmęczony Tristan.

 -Przepraszam-odparł zrezygnowany Brad.

-No… ja też-zawtórowała mu Angie.

-Musieli mi je obciąć.- w końcu się odezwałam.- Zaszywali ranę z tyłu głowy.

 -O Matko! Już wszystko w porządku? Nie boli Cię? Mojego kuzyna bolało przez tydzień, gdy miał rozciętą głowę.

-Nie, Angie. Wszystko w porządku.-powiedziałam uśmiechając się. To słodkie ,że tak się mną przejmuje.

-Napędziłaś nam niezłego stracha-odezwał się Tristan. -Brad był tu z tobą od początku, mówił ,ze było naprawdę źle.

Spojrzałam na chłopaka, który trzymał się na uboczu. To dziwne, zawsze był wesoły, a teraz w jego oczach widać było tylko smutek. Przejmował się mną , no jasne.

-Nie potrzebnie się o mnie tak martwicie ,już wszystko ze  mną w porządku, naprawdę.-starałam się brzmieć przekonywująco.

-Żartujesz sobie? Gdyby nie Bradley, gdyby on się tobą nie przejął …-zaczęła Angie łamliwym głosem.

-Gdyby nie on nie było by tej rozmowy ,Rose . Być może byś nie żyła.-  dokończył Tristan, na co Brad nieznacznie się zarumienił.

-Och, nie poruszajmy już tego tematu– przerwał Bradley.

-Tak, masz rację Brad.- powiedział Tristan- Nie powinnaś się tym przejmować.

-Właśnie, porozmawiajmy o czymś przyjemniejszym- Angie klasnęła w dłonie- Wiesz jak ślicznie wyglądasz w tej fryzurze? Mam rację chłopaki?

-Jest ślicznie.-powiedział Bradley.

-Dzięki.-poczułam rumieńce na policzkach, które przez wysypkę nie powinny być aż tak widoczne.- Nawet nie wiem jak wyglądam.

    Angie nagle ożyła i zaczęła szukać czegoś w swojej torebce. Po chwili wyjęła z niej kieszonkowe lusterko, które pozwoliło mi się w nim przejrzeć. Chwyciłam je w  dłoń , po czym spojrzałam w nie. Widziałam zupełnie inną dziewczynę. Pomijając te nieszczęsne wypieki spowodowane alergią, to wyglądałam naprawdę ładnie. Pierwszy raz podobałam się sobie. To zadziwiające, ale nie żałowałam włosów, które tak długo zapuszczałam. Czułam ,że teraz będę inną Rose. Tamta stara została w łazience Connora. Nowa jest tu.

   Tristan i Angie zostali ze mną do trzynastej. Byli głodni, więc postanowili pójść na obiad do restauracji naprzeciwko szpitala.  Po ich oczach było widać, że są zmęczeni ,więc kazałam im pojechać do domu i wrócić dopiero wtedy gdy będą porządnie wyspani. Już teraz zjadały mnie wyrzuty sumienia, nie mogę sobie tego wybaczyć.

   Brad ociągał się  z odejściem razem z tamtą dwójką, więc pomyślałam, że chce ze mną zostać na osobności. Podczas wizyty całej trójki prawie wcale się nie odzywał. Odpowiadał jedynie lakonicznie na jakieś pytania. Dziwiło mnie jego zachowanie, jednak postanowiłam to przemilczeć.

-Może się przysuniesz?- zaproponowałam, widząc jak daleko ode mnie siedzi.

   Podniósł się z krzesełka i usiadł na brzegu mojego łóżka, tak jak wcześniej zrobiła to Angie. Chwycił moją dłoń i zaczął opuszkami palców ocierać o jej powierzchnię.

-Martwiłem się.

-Wiem, przepraszam za wszystko. Naraziłam was wszystkich.

-To teraz jest mało istotne. Najważniejsze ,ze wszystko w porządku.

 -Naprawdę byłeś tu ze mną od samego początku?- zapytałam, będąc pod wrażeniem.

-Tak, tak jakby. Na początku Tris mnie zatrzymał i nie pozwolił wsiąść do karetki. Wpadłem w szał. A potem poszedłem na pieszo do szpitala.  

-I przedstawiłeś się jako mój chłopak.- zażartowałam, już będąc pewna ,że lekarz mówił o Bradleyu.

-No co?- chłopak zaśmiał się – Nie wpuścili by mnie.

-Jasne, jasne.-zaczęłam się z nim przekomarzać. Czuję ,że wraca mi dobry humor.- Powinieneś coś zjeść , Brad. Siedzisz tu od wieczora, a pewnie nic nie jadłeś.  

-A Ty? Jesteś głodna? Obudziłaś się już po porze śniadań.  

-Nie, nie jestem.-zaprzeczyłam.-Pójdę do sklepu . Przyniosę coś dla nas.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Cześć! Nowy rozdział = nowe dramy. 

Chciałabym znać wasze opinię na temat tego rozdziału.Co sądzicie o pomyśle taty? Chcielibyście aby Rose została w DOver z Bradem ,a może wolicie wystawić ich przyjaźń na próbę? Piszcie w komentarzach :] Chcę Wam jeszcze raz pięknie podziękować za taką liczbę wyświetleń.To niesamowite! DZIĘKUJĘ X

Chciałabym z Wami od czasu do czasu porozmawiać.Strasznie mi się nudzi.Nie wstydźcie się tylko piszcie do mnie na :

-ask [KLIK]

-twitter  @kidofrockk

Tak  w ogóle to macie instagrama? Jeśli tak to podawajcie swoje usery w komentarzu.Bardzo chętnie Was zaobserwuje.  @themardybuum

DO NASTĘPNEGO! :*