[2] Rozdział 12.''Proszę, zostań ze mną''

WAŻNA NOTKA POD ROZDZIAŁEM

 

 (Brad)

   Kiedy wyszedłem ze szpitala byłem nieco zdezorientowany. Rzadko kiedy przebywam w tej części miasta, więc nie miałem pojęcia, gdzie może znajdować się jakikolwiek sklep. Postanowiłem iść wzdłuż ulicy, przy której znajdował się szpital. Po kilku minutach znalazłem mały spożywczak. Pchnąłem drzwi, kiedy do moich nozdrzy dostał się specyficzny zapach świeżego pieczywa, które leżało ładnie wyeksponowane za szklaną ladą.

- Dzień dobry. - przywitałem się ze starszą panią w fartuchu.

- Witam. W czym mogę pomóc? - zapytała życzliwie.

- Um... - zacząłem się zastanawiać nad tym, co lubi Rose. - Poproszę pełnoziarniste pieczywo. Mogą być te trzy bułki. - wskazałem palcem. - Poproszę też najlepsze jakie pani ma jogurty gruszkowe.

- Coś jeszcze kochanieńki? - zwróciła się do mnie ekspedientka, kiedy już spakowała do papierowej torby moje zakupy.

- Kilogram nektarynek i nektar bananowy, poproszę. - odezwałem się po chwili.

   Pani Smith, bo tak się nazywała ekspedientka podała mi wypakowaną  po brzegi torbę z jedzeniem, po czym zapłaciłem i wyszedłem ze sklepu. Gdy dotarłem do szpitala, nie miałem siły iść po schodach, tak jak wczoraj, więc podszedłem do windy. Wcisnąłem guzik,a potem oparłem się o ścianę. Nie przespałem całej nocy. Czuję jak zasypiam na stojąco. Jestem naprawdę zmęczony.

- Brad, wszystko w porządku? - usłyszałem, jak ktoś mówi moje imię. Otworzyłem oczy i zobaczyłem po raz kolejny mamę Rose.

- Tak, czekam na windę. - odparłem.

- Nie pojechałeś do domu? - zapytała, na co pokręciłem tylko głową. - Powinieneś jechać i się przespać, tak jak Tris i Angie. Co masz w torbie?

- Um.. nic takiego. To tyko owoce i pieczywo dla Rose. - odpowiedziałem lekko zmieszany.

- Brad, powinieneś pójść do domu. Doceniam to, co zrobiłeś dla Rose i jestem Ci dozgonnie wdzięczna, ale ty się męczysz. Widziałeś, jakie masz wory pod oczami? Musisz odespać ten zły dzień. - powiedziała pani Evans, jednak ja nie chciałem tego słuchać. Rose nie może tam siedzieć sama, ktoś musi nad nią czuwać.

- Pójdę do domu wieczorem, dobrze? - zaproponowałem.

- Zgoda. - pani Evans przystała na moją propozycję. Poklepała mnie po ramieniu, po czym weszła do jakiegoś pomieszczenia.

    Na szpitalnym korytarzu rozległ się specyficzny dźwięk. Winda wjechała na parter. Wcisnąłem guzik, aby się otworzyła, po czym wszedłem do niej.  Winda jechała naprawdę wolno. Co chwilę zatrzymywała się na piętrach, przez co wchodzili do niej nowi ludzie. Gdy byliśmy na trzecim piętrze, zrobiło się trochę tłoczno, co spowodowało, że było nieco duszno. Nie mogłem wytrzymać, wiec wysiadłem na czwartym piętrzę, a resztę dystansu dzielącego mnie od Rose, pokonałem pieszo.

- Już jestem. - powiedziałem wchodząc do sali, w której leżała Rose.

Dziewczyna podniosła się do pozycji siedzącej i widząc tak wypchaną torbę, zrobiła dziwną minę, otwierając szeroko oczy ze zdziwienia.

- Matko! Co ty kupiłeś?!

- Jedzenie moja droga, jedzenie.

- No, ale czemu tak dużo? – zapytała.

- Musisz dużo jeść, a jak widzisz, to sama zdrowa żywność. - wskazałem na papierową torbę, którą postawiłem na metalowej szafce, stojącej koło łóżka.

   Zacząłem wypakowywać zakupy. Wyjąłem nektarynki, które zaraz potem obmyłem wodą w zlewie, który znajdował się przy wejściu do Sali. Wiedząc, że Rose uwielbia te owoce, podałem jej jedną. Uśmiechnęła się do mnie wdzięcznie , po czym ugryzła owoc.  Wyciągnąłem także pieczywo i dwa jogurty. Reszty nie wyjmowałem, tylko schowałem do szafki.

   Dziewczyna widząc, że już skończyłem, przesunęła się na łóżku i zrobiła mi miejsce obok siebie. Poklepała je dłonią, po czym spojrzała na mnie pytającym wzrokiem. Zdjąłem szybko buty i ostrożnie usiadłem obok niej. Oparła swoją głowę o moje ramię i głośno westchnęła.  Odnalazłem pod kołdrą jej dłoń, po czym splątałem ją ze swoją. Na początku Rose była lekko zaskoczona, jednak potem posłała mi najpiękniejszy uśmiech, na jaki ją było stać.

- Może zjadłabyś jeszcze te pieczywo? - zaproponowałem.

- Może potem. - powiedziała i ziewnęła, zakrywając wolną ręką usta.

- Chce Ci się spać?

- Troszeczkę tak. - przetarła zmęczone oczy.

- Hm... to może, może ja zejdę? Nie będę Ci zajmował miejsca. Musisz się wyspać.

- Nie, nie, nie. - pokręciła przecząco głową. - Proszę, zostań ze mną. Pomóż mi się wygodnie ułożyć. Te rurki bardzo mnie irytują.

   Rose ponownie powróciła do pozycji leżącej. Położyła głowę na mojej klatce piersiowej i zamknęła oczy. Uśmiechnąłem się pod nosem, po czym zacząłem rysować na jej odsłoniętym ramieniu małe kółka. Poczułem jak na jej skórze pojawia się gęsia skórka. W głębi cieszyłem się jak małe dziecko, że tak reaguje na mój dotyk. Myślałem jednak, że Rose speszy się i będzie jednak kazała mi usiąść na krześle, za to ona objęła mój brzuch i przysunęła się jeszcze bliżej mnie.  Nie musiałem długo czekać, aby usłyszeć miarowy oddech Rose i ciche pomruki.  Oparłem głowę o ramę szpitalnego łóżka i tak jak Rose odpłynąłem do krainy Morfeusza.

(Anigie)

 

   Zbliżał się wieczór, więc ja i Tristan byliśmy już wypoczęci i najedzeni. Postanowiliśmy jeszcze raz odwiedzić Rose. Nie chcemy jej tam zostawiać samej. Pewnie biedna się nudzi, więc  poszłam do jej pokoju i wzięłam kilka książkek, które mam zamiar jej zawieść.

   Najpierw spotkaliśmy się z mamą Tristana, która dała mu szczegółową listę, którą powinien wypełnić, zanim Rose wróci ze szpitala. Spojrzałam ukradkiem, jednak Tris po chwili ją schował do kieszeni. Nie chciałam rozdrapywać tematu, więc udałam, że nic nie widziałam.

   Gdy weszliśmy do sali, w której teraz przebywa Rose, widok nieźle mnie zaskoczył. Rosalie spała, tuląc się do Brada, który swoją drogą nie był jej dłużny, ponieważ równie mocną ją obejmował. Widok był przeuroczy i w duchu cieszyłam się, że w końcu ruszyli z miejsca i coś się w ich życiu dzieje. Uśmiechnęłam się szeroko i odwróciłam w stronę Trisa.

- Ale słodki widok, co nie? - wyszeptałam, podchodząc bliżej chłopaka. Jego mina nie wróżyła niczego dobrego – był zły.

- Nie pytaj się lepiej mnie. Nie podoba mi się to w ogóle. - odparł równie cicho, jednak czuć było w tym złość.

- Och, proszę Cię, Tristan, daj mu święty spokój. Nie widzisz, że Ci coś do siebie mają od Walentynek?

- Co proszę?

- Całowali się, gdy tańczyli. - odpowiedziałam spokojnie.

- ŻE CO? - powiedział głośno.

- Nie mów, że nie wiedziałeś.

- No nie. - odparł wzruszając ramionami.

- To teraz wiesz. - uśmiechnęłam się do niego.

- Brad obiecywał, że nie będzie się interesował Rose. - przyznał po chwili.

- Tris, przed miłością nikogo nie uchronisz.

   Postanowiliśmy zaczekać, aż nasze zakochane ptaszki się obudzą. Nie chcieliśmy im przeszkadzać siedząc w sali, więc poszliśmy do szpitalnej kawiarenki, która słynęła z pysznych ciast i dobrej, świeżo zmielonej kawy.

- Myślisz, że będą razem? - zapytał, gdy usiedliśmy przy jednym ze stolików.

- Brad pewnie by chciał, ale twoja siostra jest uparta jak osioł i znowu będzie grała w jakieś głupie podchody.

- Co masz na myśli? Jestem lekko zdezorientowany. - przyznał.

- To, że on jej pewnie powie, że ją kocha i  chce z nią być, a ona mu wyjedzie znowu z gadką, żeby byli przyjaciółmi... Zawsze tak jest, jak już coś się szykuje. Ona ucieka i odpycha Brada, nie mów, że tego nie zauważyłeś. A poza tym, powinieneś wiedzieć to najlepiej. Jesteś jej bratem i najlepszym przyjacielem. Nie mów, że jesteś aż taki ślepy! Ona ucieka od tego uczucia jak murzynek bambo od wody.

- Jak murzynek bambo od wody? - zapytał, dusząc się ze śmiechu. – Zadziwiasz mnie, kochanie.

- Chodźmy lepiej coś zamówić. - zaproponowałam.

    Podeszliśmy do wysokiej lady, za którą stała ładna pani po trzydziestce. Włosy miała upięte w wysokiego koka, a ubrana była w czarną sukienkę w średniej wielkości grochy. Wyglądała ładnie i ponętnie. Tristan spojrzał na nią takim wzrokiem, jakby chciał ją rozebrać. Kopnęłam go lekko w piszczel i posłałam groźne spojrzenie.  Denerwowało mnie to, że tak często oglądał się za innymi kobietami. Czy ja mu nie wystarczę? Coś ze mną nie tak?

- Poproszę trzy muffinki z czekoladą w środku. - powiedział Tristan i spojrzał na mnie, wyczekując mojej odpowiedzi.

- Ciasto krówkowe. - opowiedziałam i odeszłam do stolika.

Tristan został przy ladzie i czekał na nasze zamówienie. Po pięciu minutach wyczekiwania , wrócił do stolika z naszym zamówieniem i dodatkowymi dwiema kawami, z których ulatywała para. Postawił moje ciasto i muffinki przede mną, po czym wziął krzesełko, które stało naprzeciwko mnie i postawił je przy moim.

- Wyglądają pysznie. - powiedział, zacierając ręce.

- Yhym. - wybełkotałam.

- Gniewasz się na mnie? - spytał zdziwiony.

- Tak, nie, nie wiem…

- Nie rozumiem. - zmarszczył czoło.

- Tristan, to mnie boli, kiedy patrzysz na inne dziewczyny takim wzrokiem, jakbyś samym spojrzeniem chciał je rozebrać. Na mnie nigdy tak nie patrzysz... - czułam, jak moje policzki robią się czerwone.

- Naprawdę tak myślisz? - zapytał.

- Tak, naprawdę tak myślę i to smutne. Nie powinnam tak myśleć, nie sądzisz?

- Przepraszam, jeśli dałem Ci ku temu powody, ale naprawdę nie musisz być o mnie zazdrosna. Jasne, schlebia mi to i uwielbiam Cię wtedy, bo jesteś taka mega słodziutka, ale nie martw się. Kocham tylko Ciebie.

- Powiedzmy. - odparłam cicho. Tristan podniósł dłoń i odwrócił moją twarz w swoją stronę, po czym zostawił czuły pocałunek na moich ustach. Cicho westchnęłam i zaczęłam jeść swoje ciasto. Było naprawdę pyszne. - Mam wyrzutu sumienia, Tris.

- Czemu?

- Jesteśmy wykąpani, wyspani, najedzeni i wypoczęci. Jemy sobie teraz ciasto, a on, biedak leży na tym minimalnych rozmiarów łóżku i się nie wysypia. Spałeś kiedyś w szpitalu? Wiesz, jakie tu są niewygodne łóżka? Masakra.

- Za bardzo się przejmujesz, Angie. - powiedział, wkładając do buzi jedną babeczkę. - A po za tym... mama mówiła, że prosiła Brada o to, żeby poszedł do domu i się wyspał.

- Wierzysz w to? Ja nie za bardzo. Znasz Brada, on nie lubi, jak ktoś mu każe coś robić. A po za tym, upłynęło za mało czasu. Nie wyspałby się w kilka godzin.

- Dobra, jeśli nie będzie spał gdy wrócimy do Rose to wyślemy go do domu. Pasuje pani?

- Tak, zdecydowanie. - uśmiechnęłam się do niego.

(Rose)

   Kiedy się wybudziłam poczułam, że nie jestem sama w łóżku. Spojrzałam w górę i zauważyłam śpiącego Brada, który się do mnie tulił. Uśmiechnęłam się pod nosem, po czym przytuliłam go ponownie. Nie chciało mi się spać, ale chciałam jeszcze troszkę poleżeć przy Bradzie. Ciepło jakie od niego biło było bardzo przyjemne, a jego zapach zachwycający!

   Gdy tak zachwycałam się zapachem Brada, przez moją głowę przechodziło wiele myśli. Jak by to było, gdybym codziennie budziła się z Bradem? Gdyby codziennie obdarowywał mnie pocałunkami na ‘dobranoc’ i ‘dzień dobry’? Chciałabym to wiedzieć, naprawdę. Ale nawet jeśli los chciałby abyśmy byli razem, ja nie potrafię. Nie nadaję się do bycia w związku. Nie jestem jeszcze na to gotowa. Mam dopiero osiemnaście lat. Zaangażowałabym się, a potem została bym odrzucona? Nie chcę tego. Przyjaźń jest okay. Jesteśmy blisko, ale nie za blisko. Okazujemy sobie uczucia, ale z umiarem. Nie potrzebuję pocałunków, wystarczy mi jego bliskość. Sam fakt, że jest koło mnie.

- Nie śpisz już? – spytał zachrypniętym głosem Brad.

- Nie. - podniosłam na niego wzrok i uśmiechnęłam się.

- Przepraszam, nie powinienem był zasypiać. Zająłem Ci tylko miejsce i pewnie się nie wyspałaś. - powiedział przejęty, po czym zaczął się podnosić.

- Leż. - rozkazałam, kładąc go ponownie na łóżku. - Nie mów głupot. Szczerze mówiąc, to wyspałam się bardziej niż w nocy. Przynajmniej tak nie odczuwałam tych sprężyn.

- Ale za to ja je czułem i to dość mocno. - zaczął się krzywić z bólu. Widząc moją zmartwioną minę, dodał - Ale nie jest źle. Bywało gorzej.

- Brad? - zapytałam.

- Hm? - wymruczał.

- Jak ja Ci się za to wszystko odwdzięczę?

- Ale co masz na myśli?

- Wiesz, co mam na myśli, nie kłam. - zaczęłam go szturchać po brzuchu. - Uratowałeś mnie, może nawet tylko dzięki tobie żyję. Jesteś teraz ze mną, troszczysz się o mnie…

- To nic wielkiego.

- Kocham Cię. - powiedziałam i spojrzałam w jego oczy.

- Ja Ciebie też, Rose. - odparł, nie przerywając kontaktu wzrokowego.

- Jesteś najlepszym przyjacielem pod słońcem.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Witajcie kochani! Na początek chciałabym podziękować za ponad 30 tysięcy wyświetleń.To zbyt piękne aby było prawdziwe <3

 Jeśli macie ochotę to stwórzcie playlistę z piosenkami ,które Waszym zdaniem najlepiej oddają atmosferę panującą w tym opowiadaniu. Mogą to być utwory,które kojarzą wam sie z tym fanfiction lub po prostu tekst oddaje te same emocje co opowiadanie lub rozdział.. W każdym bądź razie wiecie o co mi chodzi < miejmy nadzieję > Akcja ma na celu poznanie swoich gustów muzycznych bo przecież każdy nie słucha tylko The Vamps :]
A jeśli ktoś jest uzdolniony plastycznie lub lubi bawić się programami graficznymi to zapraszam do wysyłania grafik lub rysunków.

 Chcę też chwilę ponarzekać.. Mamy tyle wyświetleń,a z rozdziału na rozdział komentarzy ubywa co mnie bardzo smuci i jest mi przez to bardzo przykro i czuję,ze robię coś źle. Wiem,że te komentarze nie są najważniejsze jednak...to one dają największą motywację.Dlatego apeluję do Was-jeśli czytacie te fanfiction to skomentujcie je chociażby jednym słowem.Proszę <3

A propos rozdziału 13..Nie wiem czy pojawi sie w terminie.Najprawdopodobniej nie,ponieważ będę wtedy we Wrocławiu. Jeśli będzie się miało coś dziać to napiszę to u siebie na asku.

P.S.Mam do Was prośbę...Podajcie tytuł JEDNEJ piosenki,która najbardziej kojarzy sie Wam z opowiadaniem.[tak ,przyczepiłam sie do tych piosenek.nie gniewajcie się]

Pozdrawiam,Wiki x