[2] Rozdział 2.''Brad, przymknij się.''

   (Rose)

  Wchodząc do zatłoczonego salonu nie mogłam znaleźć chłopców. W pokoju panował okropny zaduch, a woń alkoholu dostawała się do moich nozdrzy. Zapach ten nie należał do najprzyjemniejszych, więc lekko skrzywiłam usta, których kształt przypominał dziwny grymas, a następnie zaczęłam rozglądać się po pomieszczeniu z nadzieją, że odnajdę Brada lub Jamesa.

     Zauważyłam, że na kanapach siedzieli ludzie ze szkoły. Jedni popijali wódkę wymieszaną z jakimś napojem w czerwonych, kartonowych kubeczkach, a inni grali sobie w karty. Impreza dopiero się rozkręcała, więc całe towarzystwo było nieco znużone. Nikt nie wykazywał chęci do tańca ani innych imprezowych czynności. Jedynie mała grupka dziewczyn w skąpych sukienkach stała na środku salonu, próbując zwrócić na siebie uwagę przystojnych chłopców, którzy byli zajęci graniem w karty.

     Pokręciłam  głową z dezaprobatą i ruszyłam w kierunku drzwi prowadzących na taras. Nie mogłam się nadziwić, dlaczego dziewczyny  za wszelką cenę chcą przykuć uwagę chłopców. Żyję w przekonaniu, że jeśli jest się osobą interesującą to zwraca się uwagę całą swoją osobą, a nie ubraniami czy wulgarnym zachowaniem. Gdy wyszłam z domu, moim oczom ukazał się przepiękny ogród. Trawnik rozpościerał się na bardzo dużym obszarze, na którym znajdował się basen oraz cudowna, jednak już stara, drewniana altana, wkoło której rosły czerwone i białe róże z wielkimi płatkami. Całość wyglądała niczym kadr z bajki Piękna i bestia.

     Rozejrzałam się po raz kolejny i wśród tłumu ludzi nad basenem zauważyłam burzę ciemnych i mokrych loków. Podchodząc do chłopców starałam się być jak najdalej od wody, co było wielkim wyczynem. Usiadłam więc na jednym z białych, drewnianych krzeseł lekko przypominających leżaki i zaczęłam przyglądać się poczynaniom chłopców w wodzie. Grali oni w wodną siatkówkę. Na środku basenu umiejscowili czarną siatkę, która była także granicą boiska. James wziął do ręki dużą, dmuchaną piłkę w kolorowe paski i podszedł do granicy boiska, która, jak przypuszczałam była linią, z której zawodnicy serwowali. Chłopak wysoko podskoczył w wodzie i wziął zamach, uderzając przy tym otwartą dłonią w piłkę, która po chwili powędrowała na drugą stronę siatki. Po tamtej stronie mogłam podziwiać Bradleya, Connora i Stevena. Chłopcy grali trzech na trzech, więc ich ruchy nie były zbytnio skomplikowane. Brad szybko przyjął piłkę, odbijając się od dna basenu i podrzucił ją w stronę Stevena. Za to on podał piłkę do Connora, który wykonał decydującą akcję, powodując po drugiej stronie małe zamieszanie. Dmuchana piłka uderzyła z impetem o taflę wody, sprawiając, że pojedyncze kropelki znalazły się na ubraniach dziewczyn moczących nogi przy krawędzi kąpieliska.  Kolejny punkt zdobył Steven co wywołało salwę śmiechów i docinek.

     Roześmiałam się przysłuchując się zabawnym tekstom rzucanym podczas gry ze strony chłopaków. Były to zazwyczaj cięte uwagi dotyczące złej gry zawodników lub jakiś zabawny komentarz. W pewnym momencie gra stała się nudna, więc wygodnie rozłożyłam się na leżaku i zamknęłam oczy, wsłuchując się jedynie w dudnienie głośnych basów z salonu. W tamtej chwili nie istniało nic poza mną i dziką melodią wydobywająca się z głośników, umieszczonych zaraz przy wyjściu na taras.

     Nagle poczułam na swoim ciele okropnie  zimne, a w dodatku mokre dłonie. Błądziły one po moich odkrytych nogach, sprawiając, że po mojej skórze przeszły zimne dreszcze. Wyrwałam się szybko z przyjemnego transu i otworzyłam szeroko oczy, szukając sprawcy. Na przeciwko mnie siedział roześmiany Bradley. Zaczęłam piszczeć i krzyczeć ze złości tak głośno, że aż ludzie zaczęli wybiegać z domu. Rozejrzałam się i spostrzegłam zdziwione miny imprezowiczów. Wszyscy przysłuchiwali się mi z ciekawością, czekając na dalszy rozwój akcji. Poczułam na twarzy rumieńce i schowałam twarz w dłonie, po czym powiedziałam nieco ciszej, aby nasza rozmowa straciła zainteresowanie reszty:

- Zdajesz sobie z tego sprawę, że byłam teraz w cudownym transie, gdzie nie było niczego oprócz mnie, a Ty tak to bezczelnie przerwałeś? W dodatku zmoczyłeś moje nogi. Jest mi w nie teraz okropnie zimno.

- Rose, to jest impreza. Ogarnij się w końcu. - powiedział, szczypiąc mnie w ramię. Nasze rozmowy często tak wyglądały. Lubiliśmy sobie docinać i wytykać błędy, ale najważniejsze jest to, że wiedzieliśmy kiedy przestać, aby nie przegiąć i nie urazić drugiego.

- Skończ. - powiedziałam i zaczęłam udawać obrażoną.

- Wiem, że się nie gniewasz, tylko udajesz. - powiedział Brad, robiąc przy tym komiczną minę. Czułam, że znał mnie na wylot. - A w ogóle coś ty taka nie w humorze?

- Jestem w humorze. Zamierzam się dziś super bawić. - oświadczyłam dumnie z podniesioną głową.

- Tak? - zapytał z niedowierzaniem Brad.

- Tak. - odparłam stanowczo.

- Na pewno?

- No tak. - powiedziałam, upewniając chłopaka.

     Wtedy stało się coś czego, się nie spodziewałam. Bradley pomimo moich głośnych sprzeciwów wziął mnie na ręce i podszedł do krawędzi basenu. Błagałam go o to, aby mnie puścił i postawił bezpiecznie na ziemię. Jednak on pokręcił się ze mną na rękach, a następnie wrzucił mnie do lodowatej wody. Jej temperatura była okropnie niska. Zupełnie nie rozumiałam, dlaczego chłopcy się w niej kąpali. Panika, która towarzyszyła mi przy tym niefortunnym zdarzeniu była okropnie wielka. W tamtym momencie zapomniałam o wszystkim. O tym, jak się oddycha czy nawet pływa. Byłam pod wodą przez bardzo długi czas. Obraz rozmazał się, a przed oczami pojawiały sie czarne plamy w przeróżnych kształtach, które zaczęły się mieszać i zlewać w jedność. Nagle poczułam na swoim ramieniu silny uścisk dłoni, która pociągnęła moje ciało do góry.

     Moja głowa znalazła się ponad powierzchnią wody, co sprawiło, że mogłam normalnie oddychać. Wyplułam prędko wodę z ust, która była nieprzyjemna dla mojego gardła i zaczęłam brać głębokie oddechy. Przetarłam lekko dłońmi oczy i spojrzałam na moje wybawiciela. Był to chłopak o jasnej karnacji, blond włosach i przepięknych niebieskich oczach. Patrząc się w nie, człowiekowi wydawało się, że patrzył w ocean. Były one strasznie hipnotyzujące, nie mogłam po prostu odwrócić od nich wzroku. Chłopak odchrząknął cicho zwracając na siebie moją całą uwagę.

- Wszystko w porządku? - zapytał nieco zmartwiony.

     Nie byłam nawet w stanie mu odpowiedzieć z powodu szoku, jaki przed chwilą przeżyłam. Głos uwiązł mi  w gardle, co spowodowało, że chłopak otrzymał odpowiedź w postaci szybkiego skinienia głową.

- Jestem Luke. - powiedział nieznajomy. Nie widziałam go wcześniej ani w naszej szkole, ani w Dover.

- Rose. - odpowiedziałam prawie szeptem.

- Ładne imię. - powiedział chłopak i podskoczył w wodzie, a następnie usiadł na płytkach wyłożonych wokół basenu. - Pomóc Ci?

- Nie, dziękuję. - uśmiechnęłam się przyjaźnie po czym skopiowałam ruchy Luke'a i tak jak on  usiadłam na krawędzi kąpieliska. - Dziękuję za pomoc.

-Nie ma sprawy.

- Rooose! - usłyszałam jak ktoś woła moje imię, odwróciłam głowę w tamtym kierunku i dostrzegłam Brada. Podszedł do mnie szybko i uklęknął przede mną przepraszając. - Nic Ci nie jest? Przepraszam, to było głupie z mojej strony.

- Na szczęście nic się nie stało. Luke mnie uratował. - powiedziałam chłodno. Chłopak spojrzał na siedzącego obok mnie Luke'a i obrzucił go krytycznym wzrokiem. Zrobiło się wtedy naprawdę nieprzyjemnie. Czułam, że chłopcy za sobą nie przepadają, ale zignorowałam tą myśl i zaczęłam wpatrywać się w Bradleya.

- Uhum. - jedynie tyle odparł Bradley. - Zostajesz tu, czy może chcesz się przebrać? - zapytał przyjaciel.

- Jest mi okropnie zimno. Idę stąd! - powiedziałam, jednocześnie wstając.

- Cześć, Rose. - powiedział Luke, kiedy wstałam i kierowałam się w stronę wejścia.

- Pa, Luke. - odwróciłam się do chłopaka i pomachałam mu lekko dłonią.

      Idąc na górę czułam, że zostawiam po sobie mokre ślady. Z mojej nowej sukienki krople spadały nałogowo, a o trampkach już nie wspomnę. Brad przyprowadził mnie do jakiegoś pokoju. Jak przypuszczam było to pomieszczenie dla gości. Stało w nim pojedyncze łóżko, szafa, mały kredens oraz półka, na której stał telewizor. Brad musiał bywać tu bardzo często, ponieważ poruszał się sprawnie i szybko, nie zastanawiając się, gdzie co leży.

Przyniósł mi dwa mięciutkie ręczniki oraz bordową koszulkę, która należało do niego. Przełożyłam sobie przez ramię rzeczy i tylko cicho westchnęłam, czekając, aż Brad wyjdzie z pokoju. Jednak chłopak nie załapał moich nieśmiałych gestów.

- Mógłbyś wyjść? - zapytałam po chwili.

- Ale po co? - zapytał zdezorientowany.

- Bo chcę się przebrać.

- Nie krępuj się. - powiedział chłopak, szczerząc zęby jak głupi do sera.

- Spadaj! - pisnęłam, obrzucając go poduszką leżącą na gościnnym łóżku.

- Dobra, już dobra. Czekam pod drzwiami. Tam dalej masz łazienkę. - poinformował mnie chłopak, po czym wyszedł na korytarz.

     Poszłam do łazienki i zdjęłam mokre ubranie, które powiesiłam na ciepły grzejnik, aby mogło szybciej wyschnąć. Pod wpływem zimna na moim ciele zaczęła pojawiać się gęsia skórka, a zimne dreszcze ciągle dawały o sobie znać. Wzięłam do ręki jeden z puszystych ręczników i zaczęłam wycierać swoje przemarznięte i mokre ciało. Miękkość ręcznika była tak cudowna, że chwila ta mogłaby trwać wiecznie. Rozczesałam prędko włosy, zostawiając je luźno rozpuszczone na plecach, a następnie ubrałam koszulkę Brada. Pech chciał, że sięgała mi zaledwie do ud, odsłaniając przy tym moje pośladki. Przyznam, że czułam się niekomfortowo. Znów powtarzała się sytuacja ze stycznia. Pokręciłam głową z niedowierzania, a następnie wyszłam z toalety.

- Możesz wejść. - powiedziałam, otwierając drzwi od pokoju. Bradley wszedł do sypialni dla gości i zaczął się mi badawczo przyglądać. To dziwne uczucie, kiedy chłopak patrzy na ciebie świdrującym wzrokiem. Niezręczność po raz kolejny wkradła się do pomieszczenia. - Nie zejdę tak na dół.

- Dlaczego? - spytał zdziwiony chłopak. - Wyglądasz świetnie!

- Bardzo. - odparłam i wywróciłam oczami. - Zostanę tu i poczekam, aż mi wyschnie sukienka. Wtedy będę w stanie zejść, ale teraz nie ma takiej opcji. Twoja koszulka jest dla mnie za mała i wyglądam w niej jak... ech, nawet nie będę kończyć.

     Usiadłam nieco naburmuszona na łóżku i zaczęłam wgapiać się w zwyczajną ścianę naprzeciwko. Bradley poszedł w mój ślady i usiadł obok, ciężko przy tym wzdychając. Siedzieliśmy w ciszy, która nie była niezręczna, była... przyjemna.

- Mocno się na mnie gniewasz? - zapytał Bradley

- Nie... w ogóle. Teraz mogłabym być na dole i całkiem dobrze się bawić, ale muszę tu siedzieć i czekać, aż mi ubranie wyschnie. To o wiele lepsza opcja, nie sądzisz?

- Czyli jednak jesteś na mnie zła. - odparł, kiwając śmiesznie głową.

- Tak, jestem. Brad, co Ci strzeliło do głowy? - zapytałam zdenerwowana.

- Nie wiem Rose, nie wiem... naprawdę nie wiem, co chciałem przez to osiągnąć.

- Dobra, skończmy ten temat. - powiedziałam cicho wiedząc, że dalsza konwersacja na ten temat nie skończyłaby się dobrze.

- Okej... to co robimy? Jakoś przecież musimy zabić ten czas, no nie? - spojrzał na mnie pytającym wzrokiem, na co tylko wzruszyłam ramionami.

- Nie wiem, co chcę robić, a Ty? Masz jakiś ciekawy pomysł?

- A no mam. - odpowiedział Brad, po czym dodał. - pobawmy się w pytania i odpowiedzi.

- Uh, chyba wiem nawet, jak się w to gra. To dość dziecinna gra, nie sądzisz? - zażartowałam. - Ja zacznę, okay?

- Ok. - odparł Bradley, pokazując przy tym rząd białych zębów.

- Dlaczego tak dziwnie spojrzałeś na Luke'a, kiedy podszedłeś do mnie?

- Szczerze? - zapytał Brad, na co pokiwałam mu twierdząco głową. - Nie przepadam za nim. Jest kuzynem Jamesa, jeśli nie wiesz. Poznałem go już dość dawno i po prostu nie lubię go.

- Nie da się kogoś nie lubić tak po prostu. - odparłam bez zastanowienia.

- Są takie osoby, że sama ich obecność czy fakt, że istnieją jest dla nas denerwującą rzeczą. Więc nie dziw mi się, tak już w życiu bywa. Kogoś się lubi, a kogoś nie. - odpowiedział chłopak. - Teraz moja kolej! A więc... Dla którego się tak dzisiaj odstawiłaś?

- Jak odstawiłam?

- No ten delikatny makijaż, podkreślone oczy, sukienka. - zaczął wyliczać na palcach, udając zamyślonego.

- Dla nikogo. - odpowiedziała zgodnie z prawdą, bez żadnych emocji.

- Nie wierzę Ci. Zapewne na dole jest jakiś chłopak, który Ci się podoba. - powiedział Bradley.

- A w zasadzie to jest. Nazywa się Luke. - odpowiedziałam Bradleyowi, na co on zareagował grymasem na twarzy - Żartowałam, nawet go nie znam. Ale wiedz, że twoja mina była zabójcza!

- Śmiej się, śmiej. - powiedział Brad, rozczochrując jeszcze bardziej moje i tak już roztrzepane włosy.

-Teraz moja kolej. - powiedziałam ochoczo, klaszcząc w dłonie. - Umówiłbyś się z Lily na randkę?

- Yyy… nie, nie wiem, może. - Brad zaczął się wahać. - To zależy kiedy i w ogóle. - powiedział wymijająco. - A Ty umówiłabyś się z Lukiem?

- Gdyby mnie zaprosił to czemu nie? - zapytałam.

- A gdybym ja cię zaprosił, poszłabyś ze mną?

     Nie wiem czy poszłabym z Bradem na randkę. Nasza teraźniejsza relacja jest wspaniała, a randka mogłaby wszystko zniszczyć. Nie byłoby już takiej swobody jak teraz, tylko ciągłe napięcie i niezręczność, tak ja było wcześniej. Miałam odpowiedzieć Bradleyowi na pytanie, kiedy do pokoju wszedł Tristan z Angie u boku. Chłopak podniósł wysoko prawą brew i spojrzał na nas krytycznym wzrokiem.

- Co to ma być?

- Ja... jak to co? - zapytałam przestraszona.

- Bradley jest bez koszulki, w samych spodenkach, a Ty... Ty jesteś w jego koszulce!

- Fakt, nie wygląda to najlepiej. - przyznał Bradley.

     Sytuacja, w której się znaleźliśmy, wyglądała jednoznacznie. Czułam, że na moje policzki wkradł się rumieniec, jednak gdy zauważyłam Angie, która powstrzymywała się od śmiechu za wszelką cenę, głośno prychnęłam. Zaczęłam się śmiać, a za moment dołączył do mnie przyjaciel oraz dziewczyna brata. Tristan spojrzał na nas jak na wariatów i otworzył usta, próbując coś powiedzieć, jednak się powstrzymał.

- Z czego ha? - zapytał zdezorientowany Tris.

- Z ciebie, głupolu. - powiedziałam rozbawiona. - Co Ty sobie myślałeś?

- No, że wy zrobiliście TO!

- Może i robiliśmy. - wtrącił się do rozmowy Brad. 

- Brad, przymknij się. - powiedziałam do chłopaka, obrzucając go gromiącym wzrokiem. - Dobrze mnie znasz Tris i wiesz, że nie zrobiłabym tego na imprezie.

- Okay, ufam Ci. - powiedział brat, uśmiechając się .

 *    *    *

    Kiedy moja sukienka była sucha, byłam gotowa, aby zejść na dół. Założyłam wyschnięte trampki, a następnie rozczesałam włosy i związałam je w koka, ponieważ bez odżywki spuszyły się. Schodząc po woli po schodach rozglądałam się za znajomymi. Mimo, że chodzę do swojej szkoły już 2 lata to znam jedynie garstkę ludzi. Podeszłam więc do Lily i jej koleżanek, przy okazji witając się z nimi przyjaźnie.

- Wow, śliczna sukienka. - pochwaliła brunetka, której imienia nie kojarzyłam.

- Taa... - jedynie westchnęłam.

- Widziałyście, ilu przystojniaków się dziś zjawiło na imprezie? - powiedziała Lindsay.

- Tak, to prawda. - przyznała Jordan. - Zauważyłam takiego blondyna. Wysoki, z przekłutą dolną wargą i mięśniami. Nie kojarzę go, chyba nie jest z Dover.

- Nie jest. - powiedziałam nieśmiało. - Jest kuzynem Jamesa, ma na imię Luke i jest z Canterbury, o ile się nie mylę.

- Ooo, świetnie! – potarła rękoma Lindsay. - Ja go zamawiam!

    Dziewczyny wybuchnęły śmiechem i zaczęły dalej dyskutować na temat nowo przybyłego chłopaka. Nie rozumiałam tylko, dlaczego wywołał on takie poruszenie. Jest normalnym chłopakiem, a jego uroda naprawdę nie jest jakaś niesamowita. Jest zwyczajnie przystojny. Odepchnęłam prędko swoje myśli od Luke’a i spojrzałam na czerwone kubeczki, w których znajdował się alkohol. Wzięłam jeden z nich i przystawiłam sobie do ust. Zapach był odpychający, jednak postarałam się zignorować ten odór. Wzięłam łyka i poczułam jak w moim gardle rozlewa się ciecz, która podrażniała moje gardło. Na mojej twarzy pojawił się grymas, jednak ponowiłam ruch i po raz kolejny alkohol znalazł się w moich ustach. Minęło kilka chwil, a w moich rękach znajdował się już czwarty kubek z kolei. Nie mam pojęcia co mną kierowało. Teraz czułam się lekka. Miałam wrażenie, że mogę zrobić wszystko.

 ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dziękuję bardzo za poprzednie komentarze.Jest mi bardzo miło i cieszę się ,bo widzę ,że spodobała Wam się druga część.Na razie nie ma kolosalnych różnic,ale spokojnie...wszystko przyjdzie w swoim czasie. :)

Liczę ,że rozdział Wam sie spodobał,bo mi ani wcale.Czekam na wasze kreatywne opinie.Jeśli coś Wam sie nie podoba to piszcie! :*
ZACHĘCAM DO POLUBIENIA FP autorek GO i Promise. :)
[KILK]