12.''Możesz na mnie liczyć''

Nie wiem czy to ja wymagam od Was zbyt wiele,czy co... Wcześniej było po 40 kom,39 itd. a teraz? Ledwo co pojawia się 20 komentarzy. Wiem,że na pewno więcej osób czyta tego bloga,bo statystyki nie kłamią. Błagam Was! KOMENTUJCIE!!! Wystarczy ,że napiszecie ''SUPER'' ,a będę szczęśliwa. Już nie wymagam od was jakiś długich wywodów na temat rozdziału.Dobrze wiecie,że komentarze dają ogromną motywację i chęć do dalszej pracy. A ja mam wrażenie,że Was ciągle ubywa. Gdzie się podziali Ci czytelnicy ,którzy komentowali pierwsze rozdziały? Jest mi naprawdę przykro. Czuję,że Was zawiodłam. Nie wiem co mam jeszcze zrobić żebyście komentowały. Ech... tylko tyle.

NIE ZAPOMNIJCIE TEŻ O ZAKŁADCE INFORMOWANI!!!

 (Brad)

Chciałem podejść do Rose i powiedzieć jej, jak ładnie dziś wygląda. Chciałem zobaczyć, jak zareaguje na mój sukces. Chciałem zobaczyć  jej uśmiech. Chciałem... Najwidoczniej chcieć to za dużo. Poczułem, jak na moim nadgarstku zaciska się dłoń. Była ona drobna i należała do dziewczyny. Podniosłem wzrok, aby sprawdzić kim jest ta osoba. Moim oczom ukazała się jedna z najbardziej znanych dziewczyn w szkole - Laura. Lubiłem ją, czasami spotykaliśmy się na imprezach. W pierwszej klasie byliśmy nawet na kilku randkach, jednak nie udało nam się. Laura była bardzo sympatyczną osobą. Była pomocna i strasznie angażowała się w swój wolontariat. Nie bez powodu została przewodniczącą. Posłała mi swój firmowy uśmiech i zaczęła mówić:

- Brad, mam do ciebie sprawę.

- Słucham? - zapytałem zaskoczony.

- Będziesz mi bardzo potrzebny. Zbliża się bal, a ja nie mam partnera i o ile się nie mylę, Ty nie masz partnerki.

- Sugerujesz coś? Chcesz, żebyśmy wybrali się na niego razem?

- Tak, właśnie. Wiesz... bez żadnych zobowiązań. Nie musisz po mnie przyjeżdżać, dawać kwiatków i tak dalej. Chodzi mi tylko, abyśmy pokazali się tutaj w środku razem. Jestem przewodniczącą i moja reputacja jest bardzo ważna. Nie chciałabym źle wypaść. Zgodzisz się na to? Bądź dobrym przyjacielem! - powiedziała blondynka.

- W sumie czemu nie? - wypaliłem bez namysłu. - Możesz na mnie liczyć.

Powiedziałem to i poczułem na swoim policzku usta dziewczyny. Laura odeszła, więc chciałem pójść do Rose i z nią porozmawiać, jednak usłyszałem z drugiego końca hali jak ktoś krzyczy moje imię. Wywróciłem oczami z poirytowania i spojrzałem w stronę przyjaciółki. Stała wśród dziewczyn i patrzyła na mnie. W jej oczach nie było widać tych cudownych, skaczących iskierek. Wydawała się być smutna. Uśmiechnąłem się do niej pogodnie, jednak ona nie odwzajemniła go. Poczułem się dziwnie. Znowu zaczynamy okres ''zamknięta Rose''? Nie mogłem już wytrzymać. Pokręciłem głową i odszedłem. Nie wiem, czy zrobiłem coś źle. Wczoraj normalnie rozmawialiśmy, a teraz co? Obraziła się? Zachowujemy się jak dzieci w przedszkolu. Bawimy się w bezsensowne podchody. Ale... skoro ona tego chce, niech tak będzie. Nie powinienem się przejmować takimi błahostkami. Niedługo stanę się rozhisteryzowaną nastolatką.

Podszedłem do chłopaków i spytałem się w czym pomóc. Nie byłem zbyt wysoki, więc zawieszanie przeróżnych kabli na specjalnych słupach odpadało. Zack wskazał głośniki stojące w miłosnym kąciku dziewczyn, które wycinały serduszka. Miałem  wziąć wózek i je przewieźć pod scenę. Od razu wziąłem się do pracy i poszedłem w stronę dziewczyn.

Mimo, że był początek lutego, a na dworze było zimno, to na hali panował zaduch. Ciągle ktoś otwierał drzwi, które sprawiały, że przypływ świeżego powietrza odwiedzał pomieszczenie. W takiej właśnie chwili było najprzyjemniej. Podjechałem  wózkiem po pierwszy głośnik. Włożenie go nie sprawiło mi wiele trudności. Zrobiłem to bez żadnych przeszkód i zacząłem pchać wózek w stronę sceny.

- Czeeeeeść Brad - powiedziała  przeciągle Lily, z którą miałem zajęcia techniczne. Dziewczyna zamrugała oczami i popatrzyła na mnie w bardzo uroczy sposób.

- Hej Lily, co tam? - zapytałem uprzejmie. Nie chciałem być niemiły.

- Szukam partnera na imprezę. Chciałbyś iść ze mną?

Dlaczego ja? - zapytałem się w myślach.

- Yy... Lily - zacząłem cicho, ta sytuacja była naprawdę krępująca. - Niestety już się umówiłem z Laurą, może następnym razem?

- Och... jasne-pokiwała głową, odwróciła się i podeszła do grupki dziewczyn. Obserwowałem ją chwilę i zauważyłem, że ją zdenerwowałem. Dziewczyna ściskała pięści i zaczęła żwawo gestykulować ku swoim koleżankom. Postanowiłem się tym nie przejmować i wrócić do pracy.

(Rose)

- NIE WYTRZYMAM ZARAZ! - powiedziała głośno Lily. - ZABIJĘ JĄ!

- Kogo? - spytała przestraszona Caroline.

- LAURĘ!!

- Dlaczego, co ci zrobiła? - spytała Lindsey.

- Umówiła się z Bradem. Czy wy to rozumiecie? On mi się tak podoba, a ona... ona z nim idzie. Co za jędza! - powiedziała rozzłoszczona Lily.

Wiadomość, że Brad idzie na imprezę walentynkową z Laurą spowodowała, że czułam się co najmniej dziwnie. Już wcześniej widziałam jak razem rozmawiają i się przytulają. Puściłam to płazem, jednak teraz wszystkie fakty spajały się w jedną, logiczną całość. Tamten opis Bradley'a nie musiał pasować tylko do Lily, był także idealnym odzwierciedleniem Laury. Może po między nimi jest jakaś chemia? Nie wiem, czy zniosłabym ją. Nie czuję nic do Brad'a, ale jego widok z jakąś dziewczyną powodował, że czułam coś, czego nie czułam nigdy wcześniej. Dobrze wiem, że nie mogła to być zazdrość... BO PRZECIEŻ NIE MIAŁAM CZEGO ZAZDROŚCIĆ.

- Rose, a Ty co myślisz?

- Ale o czym? - zapytałam, trochę nieobecna. - Przepraszam, zamyśliłam się.

- Mówiłyśmy o tym, że Brad jest taki fajny, ale strasznie flirtuje z dziewczynami. A Ty co o nim myślisz?

- Nie wiem, co mam o nim myśleć. Naprawdę lubi flirtować z dziewczynami. - stwierdziłam tylko tyle, nie widziałam potrzeby zwierzania się obcym dziewczynom. Wolałam stłumić w sobie wszystko, a opinia o Bradzie nie była na pierwszym miejscu do wyjawienia światu.

- Tylko tyle? Czemu tak mało mówisz? - zapytała Caroline.

- Um... nie wiem. Już tak mam. - powiedziałam wymijająco i wzruszyłam ramionami.

Usłyszałam dźwięk telefonu wydobywającego się z prawej kieszeni spodni. Wyjęłam go pospiesznie i odebrałam przychodzące połączenie. Dzwonił Tristan i prosił, abym jak najszybciej wróciła do domu. Mówił szybko i niedbale. Nie mogłam wyłapać sensu jego słów. Szybko pożegnałam się z dziewczynami, zabrałam kurtkę z szatni i poszłam na przystanek. Telefon brata naprawdę mnie zaniepokoił. W mojej głowie powstawały już najczarniejsze scenariusze. W myślach modliłam się o to, aby nic poważnego się nie stało. Często miałam tak, że gdy ktoś mnie pośpieszał abym wróciła do domu to myślałam o tym, że coś się stało z rodzicami. Byłam przestraszona. Wybiegłam szybko z autobusu, popychając przy tym jakiegoś mężczyznę. Niedbale wydukałam "przepraszam" i pobiegłam do domu. Drzwi nie były zamknięte na klucz, więc mogłam wejść do środka bez problemu. W kuchni nikogo nie było. Salon oraz łazienka też były puste. Zdenerwowanie i strach rosło we mnie z każdą chwilą. Zaczęłam nawoływać brata.

- Tristaaaaann, gdzie jesteś?

- Tutaj. - odezwał się brat.

- To znaczy gdzie, geniuszu? - zapytałam, przewracając oczami. Mówiąc "tutaj" nie sprawi, że się domyślę.

- Jestem w swojej łazience.

- I co? Oczekujesz, że do niej wejdę. W ten chlew, nigdy!

- No błagam Cię, musisz! Chodź szybko! - błagał Tris.

Zdjęłam kurtkę i niedbale rzuciłam ją na poręcz schodów, po których chwilę później wchodziłam na piętro.

- Jezu, co Ci się stało? - wykrzyczałam przerażona, widząc Tristana z zakrwawioną kostką.

- To nie jest teraz ważne. Po prostu cholernie mnie boli. Pomożesz mi wstać, czy będziesz tak stała i tylko patrzyła jak cierpię?

- Już, już. - otrząsnęłam się i podałam rękę Tris'owi.

Mimo, że wszyscy uważali mojego brata za chuderlaka, to był on naprawdę ciężki. Podniesienie go z zimnej posadzki było nie lada wyzwaniem. Złapałam jego nadgarstek jeszcze jedną ręką, aby było mi łatwiej. Ciągnąc go do góry, słyszałam syczenie chłopaka. Rzeczywiście musiało go to boleć. Wreszcie Tristan się podniósł. Wzięłam jego rękę i położyłam sobie na ramieniu tak, aby Tris'owi szło się wygodniej. Po ciężkich trudach doszliśmy do jego pokoju. Chłopak położył się na łóżku, a ja szybko zbiegłam na dół po apteczkę i lód.

Opłacało się mieć mamę pielęgniarkę. Dzięki temu, umiałam dobrze poradzić sobie w trudnej sytuacji wymagającej pomocy medycznej. Wyciągnęłam wodę utlenioną oraz gazę i zaczęłam przemywać ranę brata, z której sączyła się szkarłatna krew. Polałam ostrożnie zranioną kostkę Trisa i poczułam ostre kopnięcie w okolicach ud. Chłopak tak się wiercił, że niechcący zranił i mnie. Owinęłam jego nogę prowizorycznym opatrunkiem i postanowiłam poczekać z Tris’em na mamę w jego pokoju.

- Idziesz z Bradem na walentynki? - zapytał nagle, przerywając dość długą i  krępującą ciszę, która panowała pomiędzy nami od dłuższego czasu.

- Nie, Brad ma już partnerkę. - odpowiedziałam beznamiętnie - a po za tym, czemu niby miałabym z nim iść?

- Hm... to dziwne. Myślałem, że podobasz się Brad’owi, a tu taki klops…

- Taaa… - tylko tyle byłam w stanie z siebie wydusić.