7.''Dobrze Brad całuje?''

 (Rose)

Mimo okropnego bólu głowy i suchości w gardle,spędziłam miło czas z chłopcami. Jest połowa stycznia ,a w Dover świeci słońce. Myślę,że to coś nadzwyczajnego,ponieważ odkąd pamiętam w zime było zawsze ponuro i chłodno. Dziś mogłam iść swobodnie w rozpiętej kurtce i cieszyć się promieniami słońca, które nie były już tak uciążliwe jak nad ranem.  Razem z czwórką nie ogarniętych chłopków udałam się nad zatokę. Plaża w moim mieście nie była typową ,piaszczystą plażą. Był to pomieszany piasek z kamieniami. Trochę żałowałam ,ze nie ma tu miękkiego piasku. Podczas letnich upałów przychodziłabym tu i delektowałabym się gorącym piaskiem pieszczącym moje stopy. To byłoby coś pięknego. 

Kiedy szliśmy przez plażę ,rozmawialiśmy o wszystkim. Chłopcy ciągle żartowali dogryzając sobie nawzajem o dziewczynach. Dowiedziałam się fascynujących faktów o chłopakach. Jakie lubią kawy,ciastka czy też żelki. Dziwnie się czułam kiedy zaczęli mi mówić o swoich byłych dziewczynach. Co prawda James nadal był z Ellie ,ale reszta chłopaków i mój brat byli wolni. To nadzwyczajne zjawisko ,którego nie mogę pojąć. Byli przystojni, niegłupi, niektóre dziewczyny głowy dla nich tracą,a oni? Nic. Jakby tego nie zauważali. To całej tej dziwności tego spotkania doszły dziwne spojrzenia w moją stronę od Brad’a. Co prawda miałam się go trzymać, żeby w razie czego uratował mnie przed natarczywym Connor’em ,ale jego spojrzenia były niepokojące. Patrzył na mnie tak jakby miało mi się zaraz coś stać. 

-A Ty Rose,idziesz na tą walentynkową imprezę? –zapytał James, wyrywając mnie przy tym z rozmyśleń.

-Najchętniej zostałabym w domu,ale moje stanowisko w samorządzie uczniowskim mi na to nie pozwala. Muszę tam być.

-O, to fajnie. W końcu nas posłuchasz na żywo.

-Tak.- uśmiechnęłam się przyjaźnie w stronę chłopaka.- Ale wszystko byłoby fajnie gdyby nie to ,że muszę pomóc robić dekoracje. Koleżanka mnie wrobiła,ech.

-Serio? –zapytał Brad,na co mu pokiwałam głową. – Wiesz,że ja też muszę? Pan Writte kazał mi się zająć nagłośnieniem. 

Nie wiedziałam jak mam zareagować na informację od Bradley’a więc tylko się uśmiechnęłam.

-a będziecie grali przez całą imprezę,czy tylko przez jakiś czas?-zapytałam po chwili.

-Raczej zagramy z pięć piosenek,a potem będziemy się ‘’bawić’’ –mówiąc ostatnie słowo Connor zrobił dziwne ruchy rękoma,pokazując w powietrzu cudzysłów.

-ECH ,zbierajmy się już do domu.-powiedział Tristan.-Zaszło słońce i zrobiło się cholernie zimno.

Poparłam sugestię brata. To co mówił było prawdą. Już od dobrych czterdziestu minut na niebie pojawiały się ciemne chmury,które w tej chwili zasłaniały prawie całą tarczę słońca. Wiatr zaczął wiać mocniej i gwałtowniej,aż musiałam zapiąć kurtkę.

Chłopaki rozeszli się po kolei do domów ,a jako ze ja i Tristan mieliśmy do domu najdalej zostaliśmy sami. Na początku szliśmy w całkowitej ciszy.Odgłosy wydawały jedynie nasze buty uderzając o twardą posadzkę miejskiego chodnika.

-Więc… yy…chciałem Cię przeprosić.-zaczął brat niepewnie.

-Za co? –nie miałam pojęcia o co mu chodzi.przecież nic nie zrobił!

-Za wczoraj  i za te zadanie podczas gry w butelkę. Dobrze wiedziałem ,że tego nie robiłaś i to było dla ciebie mocno krępujące,ale..nie myślałem wtedy.-odparł na jednym wydechu.

-Spokojnie,było minęło. Nie musisz się przejmować.

-Uf…nie wiesz jaką poczułem ulgę-przerwał na chwilę Tris,po czym zaśmiał się i zapytał o coś czego się nie spodziewałam. –I jak,dobrze Brad całuje?

Czułam jak moje policzki robią się czerwone,mimo to na mają twarz wpełznął uśmiech z czego nie byłam do końca zadowolona.

-Nie wiem,człowieku! Co to za pytanie?

-Czerwienisz się,a więc tak. –zaśmiał się głośno,a potem dodał- Muszę to kiedyś powiedzieć Bradley’owi!

-CO?!? NIE WAŻ SIĘ!!! –uspokoiłam się i dodałam- A po za tym nie masz na to dowodów. Nawet nie powiedziałam tego wprost. Więc proszę Cię przestań.

-Coś Ty taka spięta? Chodzisz ostatnio taka przez cały tydzień. –zapytał zmartwiony Tristan

-Nie wiem. Zawsze taka jestem,tak sądzę. Nie wiem,może mam złe dni? Każdy je w życiu ma,prawda?

-Ta.

-Tristaaaaaaaan…mogę Cię o coś spytać?

-Zależy o co.

-Co mówili chłopaki o mnie. Brad mówił ,że rozmawialiście na mój temat.

-Nic istotnego. Tylko Connor i Brad pożerali Cię wzrokiem jak weszłaś w swojej kusej piżamce.

-Ale tego to już mi nie powiedział.Och.-westchnęłam.

- Polubiliście się z Brad’em co? –zapytał po dłuższej przerwie brat.

-Nie wiem.  Jest znośny. –odparłam sucho,jednak wiedziałam ,że określenie ‘’znośny’’ jest złe. Brad był naprawdę miłym chłopakiem,a to jak go traktuje jest złe i dla niego na pewno nie fajne.

-Tylko znośny? –zapytał z niedowierzaniem Tris.

-Jest też uroczy,przystojny i sympatyczny. Czasami może zbyt nachalny,ale wiesz…znasz mnie i u mnie nachalność ma bardzo niską rangę. Większość osób jest według mnie nachalna.

-Masz trudny charakter,to wiem. Ale pamiętaj nie skreślaj wszystkich. On nie jest nachalny,chce stopić ten twój lód.

-Jestem zimna i oschła?

-Jesteś do tego zdolna- Tristan się głupkowato uśmiechnął i kontynuował- Ale zapamiętaj co Ci teraz mowię. Powinnaś się otworzyć na niektórych ludzi. Wiem ,ze moi przyjaciele to takie pacany,ale są tego warci. Możesz im zaufać .

-Dzięki.

-Za co? –zapytał zdziwiony Tris.

-za to ,ze jesteś takim super bratem! –powiedzialam i pocałowałam go w policzek.

Weszliśmy do domu i od razu mogłam poczuć domowe ciepełko. Było mi teraz tak przyjemnie,że mogłabym tkwić w tym stanie przez co najmniej dwie godziny. Zdjęłam szalik zawinięty wokół moje szyi,potem płaszcz,a na koniec buty. Od razu udałam się w stronę kuchni ,w której siedziała mama i parzyła herbatę. 

-O,jak cudnie. Właśnie chciałam zrobić sobie herbatkę. –powiedziałam do mamy.

-Jak tam wczoraj na imprezie? Długo spałaś,wyszliśmy do pani Ruth na kawę, a jak wróciliśmy nie było ani Ciebie ani Tristana.Gdzie byliście?

-Byliśmy razem.No co tak patrzysz? –zapytałam mamy widząc jej wielkei oczy. – Byłam z Trisem  i jego trójką przyjaciół.Z Connor’em,James’em i Brad’em.

-Ty sama na tylu chłopaków?

-Tak,też nie mogę w to uwierzyć mamo.-powiedziałam uśmiechając się tak szeroko na ile pozwalała mi zmarznięta skóra.-A na imprezie było  całkiem okej. Jak na razie nie mam skali porównawczej,ale muszę Ci przyznać ,że lepsza taka impreza niż te wszystkie zabawy szkolne. Wczoraj chociaż nie musiałam tańczyć,a nie jak  w szkole.

-To co to się dzieje z tymi imprezami? Jak byłam w Twoim wieku to poznałam Twojego tatę.Tak,właśnie tak.Na takiej domówce,gdzie wszyscy tańczyli i świetnie się bawili. Pamiętam jak ciągle zerkaliśmy na siebie,ale ani ja ani twój ojciec nie byliśmy na tyle odważni aby podejść.Aż w końcu tańczyliśmy odbijanego i Twój tata trafił na mnie.

-Mamuś,wiem że to romantyczna historia,ale nie dołuj mnie.  Teraz chłopcy są inni. Założę się ,ze żaden na mnie nie spojrzy. Chłopaki szukają teraz takich rozrywkowych panienek,a nie spokojnych i ułożonych. Wiesz jak to irytuje ,że wszystkie dziewczyny w klasie chwalą się swoimi przygodami z chłopakami,jak to ich zabrali tam i tam,a ja siedzę cicho i słucham.Ale…nie będę przecież narzekała,prawda? Czuję ,że na studiach poznam swojego przyszłego męża.

-Oj żebyś się nie zdziwiła córeczko. Pewnie nie jeden o Tobie marzy.

-Myślisz?

-No pewnie! –ucałowała mnie w czoło,wzięła wcześniej przygotowane ciasteczka oraz herbatę i poszła do salonu,zapewne obejrzeć jakiś film w telewizji.

Ja także przygotowałam sobie mały deser w postaci pięciu ciasteczek,każdy innego rodzaju ,herbatę i poszłam do swojego pokoju. Postawiłam tacę na stoliku obok łózka i podeszłąm do biurka. Jeszcze raz sprawdziłam czy wszystko mam na jutro przygotowane,nie chciałam niczego zapomnieć. Zgłaszanie nieprzygotowania nie było w moim stylu,tym bardzije dostanie złej oceny. Czasami z bezsilności płakałam gdy noga mi się powineła i dostałam dwójkę. Chociaż…taka zła ocena od czasu do czasu się przyadaje. Mi bardzo pomaga w motywacji do nauki i daje mi takiego kopa,że chce mi się uczyc.Wzięłam laptopa,oparłam się plecami o mięciutkie poduszki i włączyłam przeglądarkę internetową. Nie wiedziałam co z sobą zrobić ,więc wystukałam adres facebooka.  Kiedy się zalogowałam spojrzałam na ikonki czatu,który pokazywał aktywne osoby. Na liście widziałam Brad’a. Nudziło mi się,dlatego też  napisałam do niego.

TY: Jak tam zmarzłeś? 

BRAD SIMPSON: Nie,ale Ty chyba tak.Trzęsłaś się jak galareta :p

TY: Bez przesady :] Mam do Ciebie pytanie.

BRAD SIMPSON: Pytaj.

TY: Skąd masz mój numer?

BRAD SIMPSON pisze…. [pisanie wiadomości w toku]

______________________________________________________________

20 KOMENTARZY = KOLEJNY ROZDZIAŁ

Dzięki za poprzednie miłe komentarze i tyle ciepłych słów na asku!

Pojawiły się propozycję do shippowania Rose i Bradley'a. 

Jakieś fajne propozycje? :]

ANONIMKI- PODPISUJCIE SIĘ!